Kościół nazywany flisackim zbudowano prawdopodobnie pod koniec wieku XVII. W roku 1742 dokonano jego konsekracji i rozbudowy. W owym czasie wielu mieszkańców Ulanowa posiadającego od 1616 roku prawa miejskie trudniło się flisactwem i handlem. Przepływającym w pobliżu miejscowości Sanem spławiano do Gdańska zboże i owoce. W tym samym roku gdy świątynia została konsekrowana dokonano jej rozbudowy. W roku 1743 erygowano przy kościele kapelanię szpitalną za sprawą Jędrzeja Zamoyskiego (on też podawany jest jako fundator kościoła).

Kościół wzniesiono w roku 1776. Fundatorem był dziedzic rudzki Franciszek Korwin Kochanowski. Kościół wykonano z "drzewa sosnowego rżniętego" jak podaje ks. Bystrzykowski cytowany w tekście umieszczonym na tablicy informacyjnej umieszczonej przed wejściem na plac kościelny.

Wyjeżdżając z Olesna w stronę Wielunia dostrzegłem za drzewami na cmentarzu drewniany kościół. Nie pierwszy tego dnia. Pewnie nawet bym się nim bardziej nie zainteresował gdyby nie to, że kilkanaście metrów dalej znów zobaczyłem drewniany kościół i nie wyglądało na to by był to ten sam budynek. Pogoda nie sprzyjała fotografowaniu architektury wśród drzew więc zdjęcia nie są najlepsze. Ale i tak zdjęcia nie oddadzą w pełni tego co zobaczyć można na miejscu. Są to bowiem dwie budowle ale połączone w jedną całość wieki temu.

Na powyższym zdjęciu widać kościół wzniesiony w 1518 roku. Wcześniej, od 1444 roku w tym samym miejscu stała drewniana kaplica. Zakrystię do nawy dobudowano w 1707 roku. W kościele obowiązuje zakaz fotografowania. Dla mnie nie miało to większego znaczenie, ponieważ i tak była zamknięta, a ja byłem tu tylko przejazdem.

Drewniany kościół pod wezwaniem św. Anny wzniesiono w 1580 roku. Przez ponad 4 wieki istnienia jego wygląd nie ulegał większym zmianom. Wiadomo, że kruchta i zakrystia są od samego kościoła młodsze. Prawdopodobnie dobudowano je w XIX wieku. W ostatnich latach świątynię po raz kolejny wyremontowano. Wygląda z zewnątrz jak nowa. Nie jest już jednak kościołem parafialnym. Obecnie pełni funkcję kaplicy cmentarnej. Na ścianach zewnętrznych znajdują się tabliczki z trumien zmarłych parafian.

Widok zza muru cmentarnego

Kościół wzniesiono w latach 1730-1748. Konsekrowany został w roku 1750 przez biskupa Kajetana Sołtyka. Pierwszy duży remont połączony z przebudową przeprowadzono w roku 1891. Kolejny remont przeprowadzono w 1986 roku. Dzwonnica pełniąca jednocześnie bramę wzniesiona została w roku 1880 mimo zakazu władz carskich.

Bończa w powiecie krasnostawskim.

Cerkiew wzniesiono pod koniec XIX wieku. Daty z jakimi się spotkałem oscylowały między rokiem 1890 a "początkiem XX wieku". Wyposażenie świątyni pochodzi z XVIII i XIX wieku. Jest możliwe, że pochodzi z wcześniejszej świątyni prawosławnej w Bończy.

Kościół oraz przylegające do niego budynki wznoszono w latach 1695 - 1741. Projektantem kościoła był zakonnik - Jan Delamars. Fundatorką budowy była Krystyna z Lubomirskich Potocka. Po jej śmierci spadkobiercy byli zobowiązani testamentem do ukończenia budowy. Do roku 1849 kościół posiadał kopułę. Gdy ta runęła, zniszczyła krypty znajdujące się pod podłogą. Kopuły nigdy nie odbudowano. Zniszczone krypty nigdy nie zostały odsłonięte. A ja nigdy jeszcze nie byłem wewnątrz kościoła.

Kościół przy ulicy Staromiejskiej powstał w wieku XVIII w miejscu wcześniejszego kościoła drewnianego. Znajduje się na terenie cmentarza. Podobno nieczynnego cmentarza ale jest tam trochę i nowych grobów. Dla jadących z Lipska do Iłży kościół wydaje się niedostępny lub trudnodostępny.

Ślady po pierwszych budowlach sakralnych wystawianych w Żyrzynie zachowały się... na papierze. Gdy w pierwszej połowie XVII wieku wioskę nabyli oo. jezuici wystawili w niej dla celów misyjnych kaplicę. Był to rok 1612. Po 1647 roku wydano zgodę na budowę nowej kaplicy. W 1657 roku powstała parafia w Żyrzynie i pierwszy kościół drewniany. W roku 1696 konsekrowano następną już, większą świątynię drewnianą. Tak więc w wieku XVII wznoszono po kolei 4 budowle. W wieku następnym budowlańcy mogli odsapnąć. Używano ostatniej z budowli. Dopiero w 1803 roku w jej pobliżu rozpoczęto budowę nowej świątyni, murowanej wg projektu Piotra Aignera. A to za sprawą nowego właściciela dóbr w Żyrzynie (a raczej ich części gdyż dobra żyrzyńskie były bardzo rozdrobnione, oo. jezuici też nie posiadali ich całości).

Fundatorem budowli był Jerzy Ossoliński. Architektem zaś Wawrzyniec Senes - ten sam który sporządził plany i nadzorował budowę "zamku" brata Jerzego Ossolińskiego w Ujeździe.