Kaplica z 1835 roku. Ośmioboczna i nakryta ośmiobocznym dachem. Fundatorami jej byli Magdalena i Józef Długoszewscy. Ośmioboczna bryła otoczona jest arkadami wspartymi na kolumnach. Dach spłonął w 1899 roku w wyniku uderzenia pioruna. Odbudowy dokonano w 1905 roku. Jedynym dodatkiem i zmianą wprowadzoną podczas tego remontu są polichromie na ścianach wewnętrznych kaplicy, których nie widziałem.

Jadąc do Kodeńca spodziewałem się jedynie drewnianego kościoła z 1795 roku.

Legendarne początki klasztoru wiązane są z odnalezieniem na brzegu Bugu ikony św. Onufrego. To zdarzenie miało do Jabłecznej sprowadzić pierwszych mnichów. Najstarszy rękopis ewangelii znajdujący się w Jabłecznej pochodzi z roku 1498 i tą datę przyjmuje się za początek istnienia monasteru. Czasami jednak sięga się do późniejszego dokumentu wydanego przez króla Zygmunta I Starego w 1522 roku, który potwierdzał nabycie dóbr jabłeczyńskich z klasztorem przez Jerzego Janowicza Ilinicza. W czasach gdy klasztor powstawał właścicielami jabłecznej był ród Zaberezińskich. Jest więc prawdopodobne, że to oni byli fundatorami monasteru.

Kościół powstał z fundacji Hieronima Floriana Radziwiłła w latach 1739-1742 jako świątynia greko-katolicka. Podczas budowy uwzględniono postanowienia Synodu Zamojskiego z 1720 roku, które nakazywały urządzać wnętrze cerkwi greko-katolickich tak samo jak kościołów łacińskich. Obok kościoła obecnie rzymskokatolickiego znajduje się drewniana dzwonnica z 1739 roku.

Obecny kościół w Dołhobrodach wybudowano na przełomie lat 20 i 30 XX-go wieku. Zastąpił on drewnianą świątynię z roku 1701 powstałą z fundacji Radziwiłłów. W 1875 roku cerkiew odebrano grekokatolikom i umieszczono przy niej prawosławnego popa. Parafian z urzędu uznano za prawosławnych. Nie odbyło się to spokojnie. Dołhobrodzianie jak mogli tak bronili dostępu do świątyni. Wyznaczali warty, odbierali popom klucze. Władze za te czyny jak i za samowolne modlitwy w cerkwi w obrządku greckokatolickim spotykały parafian dołhobrodzkich represje. Przepisani na prawosławie nie akceptowali tej decyzji.

W roku 1890 wierni cerkwi prawosławnej w Sosnowicy przenieśli starą cerkiew na miejscowy cmentarz. Tam ją odnowili. Na miejscu w którym stała ona wcześniej rozpoczęto zaś budowę nowej cerkwi, która otrzymała wezwanie św. św. Pierwszych Apostołów Piotra i Pawła. W tym czasie parafia sosnowicka liczyła niemal 2 i pół tysiąca wiernych wyznania prawosławnego. Budowę zakończono w roku 1893.

W okresie XVI - XVIII w. w Dratowie znajdowała się cerkiew parafialna p.w. św. Mikołaja. Parafię tą zlikwidowano na krótko w akcie represji po powstaniu styczniowym, w którym dratowscy unici brali czynny udział. Nie trwało to długo. W latach 70 XIX znów Dratów jest siedzibą parafii. Wierni korzystali wówczas z drewnianej cerkwi znajdującej się około 200 m od obecnej świątyni. Murowana cerkiew powstała w latach 1889-1890. jest ona otoczona przez 24 lipy. Tyleż samo tych drzew rośnie wzdłuż alei prowadzącej do cerkwi. W 1915 wewnątrz świątyni przez krótki czas znajdował się szpital wojenny. Zmarłych w nim żołnierzy chowano za cerkwią. Tak powstał na tyłach cerkwi cmentarz wojenny.