Pierwsza cerkiew p.w. Podwyższenia Krzyża Świętego w Horostycie (wcześniej pisano Chorostyta lub Forostitia) ufundowana była w roku 1521. W 1702 roku z fundacji mieszkających w pobliskim Opolu Kopciów powstała cerkiew stojąca tu do dnia dzisiejszego. Powstała na miejscu wcześniejszej świątyni. Zachowała także wezwanie swojej poprzedniczki. Remontowana w latach 1793, 1861 i 1880. Od 1875 roku jest cerkwią prawosławną. Stojąca przy niej dzwonnica powstała w roku 1861. Od roku 2007 prowadzone są tu po raz kolejny prace remontowe. Miejscowy proboszcz ma pod swoją opieką także cerkwie w Holi, Kodeńcu i Kaplonosach. Parafianie objęci byli wysiedleniem w ramach akcji "Wisła". Tylko część z nich powróciła i dziś parafia liczy ok. 200 osób.

Cerkiew znajduje się na żółtym szlaku rowerowym "Śladami wschodniosłowiańskiej tradycji cerkiewnej na Polesiu Lubelskim". Horostyta jest jednym z jego punktów krańcowych. Drugi koniec znajduje się w Dratowie.

Kościół ten powstał na początku wieku XVIII. Była to wtedy świątynia unicka pod wezwaniem św. Dymitra. Stała w miejscu dzisiaj zajmowanym przez budynki szkolne w Wohyniu. Budynek przeniesiono na cmentarz w roku 1849. W 1998 przeszedł remont. Jako świątynia katolicka nosi wezwanie Matki Bożej Bolesnej.

Jak kościół tak i cmentarz w Wohyniu nie należą do najnowszych. Na zdjęciach znajdują się więc nie tylko ściany świątyni ale i okoliczne nagrobki na które zwróciłem uwagę podczas zwiedzania.

Świątynię ufundował hr. Eustachy Potocki (właściciel dóbr radzyńskich) i dzierżawca okolicznych królewszczyzn. Wzniesiono ją na prośbę ludności greko-katolickiej. Budowę ukończono w roku 1728. W okresie rozbiorowym świątynia została przekształcona w cerkiew prawosławną. Podczas remontu w 1862 roku budowniczy pozostawili list do potomnych odnaleziony w latach 60-tych podczas wymiany pokrycia dachu z gontu na blachę. Treści niestety nie znam. Cerkiew pozostawiono w roku 1915 zamkniętą. W roku 1918 w budynku plebanii otworzono szkołę. Cerkiew zaś zamieniono na kościół filialny parafii św. Anny w pobliskim Wohyniu. Od lat 20-tych do 60-tych przy kościele funkcjonował sierociniec prowadzony przez zakonnice. Po remoncie przeprowadzonym w 1995 roku w kościele wybuchł pożar. Strawił on oryginalne polichromie unickie.

Kościół ten wybudowano w 1910 roku. Wcześniej w miejscu tym stała świątynia greckokatolicka fundacji księcia Ksawerego Sapiehy. Mimo cech stylu bizantyjskiego świątynia od początku należy do Kościoła rzymskokatolickiego. W informacjach o parafii napisano, że wewnątrz znajdują się elementy wyposażenia nawet z XVII wieku.

Pisząc o Kodniu nie sposób ograniczyć się do jednego kościoła czy pominąć ród Sapiehów. Miasto bowiem zostało założone na podstawie przywileju lokacyjnego z 1511 roku uzyskanego przez Jana Sapiehę. Jan Sapieha jest twórcą potęgi rodu. Zaczynał podobnie jak jego ojciec jako pisarz. Jeszcze wtedy był chrześcijaninem odłamu wschodniego i nosił imię Iwan. Szybko awansując trafił na dwór królewski i został wysłany do Rzymu. Tam przeszedł na katolicyzm. Uzyskał też od papieża przywilej budowy kościoła w którym modlić się będą mogli wyznawcy obu odłamów chrześcijaństwa. Przywilej ten miał związek z "unią florencką" łączącą oba kościoły.

Gdy jechałem do Kostomłotów i nawet gdy już w nich byłem czułem ogólny spokój. Było cicho i upalnie. Teraz gdy szukam materiałów do napisania o cerkwi dla której tam pojechałem jest zupełnie inaczej. Mam tu historię pełną walk religijnych - taki zupełnie inny świat, świat równoległy do którego nie wjeżdżają turyści.

Rossosz nie miała szczęścia do kościołów. Obecny pochodzi z 1908 roku. Wieżę dobudowano mu parę lat później. Tymczasem historia miejscowości mówi o kościołach wznoszonych w XVI i XVII wieku. Inaczej niż w wielu miejscach tu największe zniszczenia i upadek miasta związane są z działalnością nie Szwedów tylko Lisowczyków.

Kościół wzniesiono w roku 1706 na miejscu wcześniejszej świątyni powstałej prawdopodobnie w 1660 roku (w 1660 roku erygowano parafię unicką w Ortelu Królewskim). Od 1875 roku cerkiew prawosławna. Kościół katolicki od 1922 roku. Budowla wykonana jest z drewna modrzewiowego. Bale modrzewiowe oszalowane deskami. Dach kryty w całości gontem. Wewnątrz znajduje się wyposażenie z XVIII i XIX wieku. Nad wejściem (jak podają źródła, sam tego nie widziałem) zachował się napis: "Za staraniem prezbitera tej cerkwi Teodora Bieleckiego przez cieślę Nazara".

Cerkiew pw. Matki Boskiej Pokrowskiej Orędowniczki powstała w roku 1890. Jest to projekt moskiewskiego architekta Wiktora N. Szczugowa. Utrzymana w stylu noworuskim, murowana i otynkowana. Jej wyposażenie pochodzi z okolicznych cerkwi, często jest starsze od świątyni. W planach jest przewidziana odbudowa zniszczonej prawdopodobnie w 1915 roku kopuły.

Drewniany kościół z XVIII w. został przeniesiony do Bodzechowa w 1932 roku. Wcześniej stał we wsi Wsola.