Dwór w Fajsławicach powstał w drugiej połowie XVIII wieku. Ta pierwotna budowla spłonęła w pożarze w 1906 roku. Rok później został odbudowany w stylu klasycystycznym wg projektu Tomasza Pajzderskiego. W roku 1946 ponownie został przebudowany. Tym razem budynek zaadaptowano na potrzeby szkolne. Szkoła w budynku dworu funkcjonowała przez 50 lat. Od 1996 roku budynek nie jest użytkowany. Poniżej jedna z bram prowadzących do parku otaczającego dwór.
Nie udało mi się odnaleźć wielu informacji o tym dworze. W rejestrze zabytków zapisano tylko:
zespół dworski i folwarczny, XVIII/XIX, nr rej.: 802/A z 28.10.1972 oraz 117/A z 07.07.1981: - dwór - park - spichrz - lamus - gorzelnia
O samym dworze znalazłem informację, że powstał na przełomie XIX i XX wieku (taka informacja pojawia się tylko w opisie zdjęcia dworu zamieszczonego w sieci przez szkołę, która zajmuje budynek dworu). W Słowniku Geograficznym Królestwa Polskiego zapisano, że Maków był wsią królewską, a na początku wieku XIX był wsią rządową. I na razie nic więcej nie wiem. Domyślać się tylko mogę, że Maków został w XIX wieku sprzedany i przy istniejącym już wcześniej folwarku powstał dwór i park. Mogło być jednak inaczej, a przełom wieków XIX i XX jako okres wzniesienia dworu może być pomyłką.
Dwór powstał w drugiej połowie wieku XIX. Należał do Amelii Magdaleny Christiani z domu Hibl. Jej pierwszy mąż, generał Franciszek Ksawery Christiani po wejściu w posiadanie Orońska (najpierw dożywotnia dzierżawa, następnie zakupione na własność) przeniósł osadę na wzniesienie z wcześniejszej lokalizacji w obniżeniu terenu. Osią osady uczynił drogę przecinającą prostopadle trakt warszawsko-krakowski którego projektantem także był gen. Christiani. U schyłku życia generał zaprojektował kaplicę i park. W testamencie zlecił spadkobiercom dokończenie dzieła. Obowiązek ten spadł na wdowę po generale. Dwór zaprojektował prawdopodobnie Franciszek Maria Lanci. Jako budowniczego wymienia się Alfreda Schouppe.
Zamek w Radomiu wg badaczy nie był twierdzą, bardziej rezydencją, czy po prostu siedzibą urzędów i urzędników. Głównym inwestorem był tutaj ostatni Piast na tronie polskim. Najpierw założył gród kilkaset metrów od istniejącego od X wieku grodu obronnego, następnie sfinansował budowę murów miejskich, ratusza i zamku. Nowy Radom zaistniał w roku 1340. Budowa murów to lata 1360-1370. Trzynaście lat później sejm zebrany w Radomiu powołał na tron Polski Jadwigę. Było to pierwsze wydarzenie polityczne związane z Nowym Radomiem i z jego zamkiem. I wcale nie ostatnie. Przez ponad dwa wieki zamek radomski był miejscem w którym powstawała historia. Koniec nastąpił po zniszczeniu zamku i miasta przez wojska szwedzkie w 1656 roku. Zamek już nie podniósł się z upadku.
Dwór w Gutanowie jest na tyle nietypowy, że trudno nawet uznać go za dwór. Właściwsze wydaje się określenie "willa". Jednak samo miejsce ma bogatą historię. A obecna "willa" powstała obok zniszczonego dworu modrzewiowego jako siedziba właścicieli folwarku w Gutanowie, do których dawny dwór należał.
Dwór w Jarczewie powstał w drugiej połowie XIX wieku. Jerzego Podoskiego - ostatniego właściciela dworu odwiedzać miał tu prezydent Ignacy Mościcki, a także ministrowie i szefowie rządów II RP. Ta popularność Jarczewa w okresie międzywojennym miała związek jednak nie tyle z dworem co z małżonką Jerzego Podoskiego - była szwagierką Ignacego Mościckiego. Podczas II wojny światowej w dworze mieścił się ośrodek rehabilitacyjny dla żołnierzy niemieckich. Po wojnie majątek został znacjonalizowany i dwór wszedł w skład PGR-u w Jarczewie.
Zamek w Sielcu (w pobliżu Chełma) powstał w końcu XVI wieku. Wznieśli go właściciele okolicznych dóbr - Uhrowieccy. W wieku XVII należał do rodziny Daniłowiczów. Prawdopodobnie Daniłowiczowie przebudowali zamek z którego do dnia dzisiejszego pozostały tylko fragmenty muru i popadająca w ruinę ostatnia z czterech basteja. Resztki muru kurtynowego grożą zawaleniem.
Maziarnia Strzelecka to osada położona w lasach zarządzanych przez Nadleśnictwo Strzelce. Lasy te w 1875 roku nabył Józef hrabia Zamoyski, a dwa lata później odsprzedał Ordynacji Zamoyskiej. W roku 1903 rozpoczęto i zakończono budowę pałacyku myśliwskiego, który - jak się zaraz okazało - wymagał pilnie przebudowy ponieważ w projekcie nie uwzględniono charakterystyki podłoża. Teren na jakim budynek wzniesiono jest podmokły. Wody gruntowe przesiąkały do piwnic. Przebudowę przeprowadzono pod kierunkiem warszawskiego architekta Jana Heuricha. Od tego momentu do wybuchu I wojny światowej pałac odwiedzany był zimą, gdy jego właściciele organizowali w lasach strzeleckich polowania.
Siedlce stały się własnością Michała i Anny książąt Czartoryskich przed 20 sierpnia 1672 r. Z tego bowiem dnia pochodził przywilej przez nich nadany mieszczanom siedleckim po pożarze miasta nadający im własność dziedziczną gruntów, placów i domów. Tak przynajmniej podano w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Poprzednimi właścicielami były rody Olędzkich (nazywanych też Siedleckimi) i prawdopodobnie Wodyńscy. Nie wiadomo czy jeszcze za czasów tych poprzednich właścicieli Siedlec wzniesiono drewniany dwór o którym wspomniano w dokumentach z końca wieku XVII. Przed rokiem 1730 w jego miejscu wzniósł murowany pałac Kazimierz Czartoryski syn Michała żonaty z Izabellą Morsztynówną. Gruntowny remont tegoż pałacu przeprowadzono na polecenie syna Kazimierza - Michała Fryderyka Czartoryskiego w latach 1769-1770. Dziesięć lat później znów pałac gruntownie przebudowano. Z polecenie Aleksandry Ogińskiej (córki Michała Fryderyka Czartoryskiego) projekt przebudowy stworzył Stanisław Zawadzki. Pojawiła się nowa elewacja frontowa. Budynek główny podniesiono o jedną kondygnację i dobudowano skrzydła poprzeczne.
Dwór w pierwszej połowie XIX wieku wzniesiono dla rodziny Marianny z Czempińskich Piaskowskiej - dziedziczki Zadybia od 1833 roku. Był przebudowywany w drugiej połowie XIX wieku oraz w 1960 roku gdy umieszczono w nim szkołę.
