W Łukowie znana jest lokalizacja cmentarza nazywanego starym. W tym miejscu obecnie znajduje się częściowo szpital i park. "Stary" w nazwie służy jedynie odróżnieniu od "Nowego" przy obecnej ulicy Warszawskiej. Otwarcie nowego jednocześnie oznaczało zamknięcie starego, który najstarszym nie był. Początki obecności Żydów w Łukowie określa się na XIII lub XIV wiek. Cmentarzy więc musiało być wiele skoro nie można było chować kolejnych osób w miejscu już raz do tego celu wykorzystanego. Ten zakaz obchodzono czasami nanosząc na terenie cmentarza nową warstwę ziemi przeznaczoną na kolejne pochówki. Nic jednak nie wiadomo na temat tych wcześniejszych cmentarzy w Łukowie.

Wg informacji na pomniku 14 kwietnia 1940 roku Niemcy zamordowali w Józefowie Dużym pod Serokomlą 217 osób. Informacja o liczbie zamordowanych nie jest identyczna z przechowywaną w archiwum listą ofiar. Tam doliczyć się można 191 osób. Tylko nie o liczby tu chodzi, a o ludobójstwo, o działanie mające na celu eksterminację ludności polskiej przez okupantów.

Pomnik znajduje się około 2 km od Przytoczna, w lesie. Stanął w miejscu upamiętnionym krzyżem drewnianym, już nie pierwszym w tym miejscu. Najprawdopodobniej znajduję się tu mogiła poległych powstańców. Choć jak wieść niesie nie jest to jedyna mogiła powstała po tej bitwie. Trwają dyskusje odnośnie kopca na jednej z prywatnych posesji, który może być mogiłą powstańczą jak i jednym z cmentarzy cholerycznych w Przytocznie.

Nic w zasadzie na ten temat powiedzieć nie mogę poza tym co i tak jest napisane na pomniku. Na pierwszym zdjęciu w kadrze też przydrożny krzyż stojący przed pomnikiem.

Jadąc do Kodeńca spodziewałem się jedynie drewnianego kościoła z 1795 roku.

Legendarne początki klasztoru wiązane są z odnalezieniem na brzegu Bugu ikony św. Onufrego. To zdarzenie miało do Jabłecznej sprowadzić pierwszych mnichów. Najstarszy rękopis ewangelii znajdujący się w Jabłecznej pochodzi z roku 1498 i tą datę przyjmuje się za początek istnienia monasteru. Czasami jednak sięga się do późniejszego dokumentu wydanego przez króla Zygmunta I Starego w 1522 roku, który potwierdzał nabycie dóbr jabłeczyńskich z klasztorem przez Jerzego Janowicza Ilinicza. W czasach gdy klasztor powstawał właścicielami jabłecznej był ród Zaberezińskich. Jest więc prawdopodobne, że to oni byli fundatorami monasteru.

Kościół powstał z fundacji Hieronima Floriana Radziwiłła w latach 1739-1742 jako świątynia greko-katolicka. Podczas budowy uwzględniono postanowienia Synodu Zamojskiego z 1720 roku, które nakazywały urządzać wnętrze cerkwi greko-katolickich tak samo jak kościołów łacińskich. Obok kościoła obecnie rzymskokatolickiego znajduje się drewniana dzwonnica z 1739 roku.

Obecny kościół w Dołhobrodach wybudowano na przełomie lat 20 i 30 XX-go wieku. Zastąpił on drewnianą świątynię z roku 1701 powstałą z fundacji Radziwiłłów. W 1875 roku cerkiew odebrano grekokatolikom i umieszczono przy niej prawosławnego popa. Parafian z urzędu uznano za prawosławnych. Nie odbyło się to spokojnie. Dołhobrodzianie jak mogli tak bronili dostępu do świątyni. Wyznaczali warty, odbierali popom klucze. Władze za te czyny jak i za samowolne modlitwy w cerkwi w obrządku greckokatolickim spotykały parafian dołhobrodzkich represje. Przepisani na prawosławie nie akceptowali tej decyzji.

Kamień z listą 34 osób zamordowanych 5 lutego 1943 roku w Lendzie Wielkim nie przypomina historii tylko ludzi. Rzadko jednak ludzie ginęli tak bez powodu. W przypadku tego mordu popełnionego przez okupantów istnieje kilka informacji.

Pomnik pomordowanych Romów z taboru zatrzymanego w pobliżu Ułęża przypomina o zdarzeniu, którego nawet data nie jest dokładnie określona. Świadkowie twierdzą, że było to wiosną 1940 roku. IPN na podstawie dokumentów podaje, że odbyły się w tej okolicy dwie taki egzekucje. Jedna w 1941 roku, druga w 1942 lub 1943. W tej pierwszej wg dokumentów zginąć miało 41 osób obu płci i w różnym wieku. Być może liczba zamordowanych była większa.