Złe miejsca dla ślimaków

Mogiła na cmentarzu parafialnym. Obok kościoła św. Rocha. Symboliczna? Tego nie wiem

Łuków w okresie II wojny światowej był siedzibą obwodu AK. Na cmentarzu parafialnym znajduje się mogiła żołnierzy AK, bardziej symboliczna niż rzeczywista. Wielu z wymienionych na płycie grobowej spoczywa na innych cmentarzach.

Ten drewniany kościółek powstał najprawdopodobniej w 1829 roku. Wezwanie otrzymał takie samo jak i cmentarz - św. Rocha. W swoich dziejach był też kościołem parafialnym (w latach 1838-1865 oraz po kilka miesięcy w latach 1941 i 1951). W latach 90 XX w został poddany generalnemu remontowi ale już podczas remontu w roku 1943 dokonano najbardziej widocznej zmiany - usunięto kopułę "cebulastą" z wieżyczki kościelnej.

Pierwsza cerkiew p.w. Podwyższenia Krzyża Świętego w Horostycie (wcześniej pisano Chorostyta lub Forostitia) ufundowana była w roku 1521. W 1702 roku z fundacji mieszkających w pobliskim Opolu Kopciów powstała cerkiew stojąca tu do dnia dzisiejszego. Powstała na miejscu wcześniejszej świątyni. Zachowała także wezwanie swojej poprzedniczki. Remontowana w latach 1793, 1861 i 1880. Od 1875 roku jest cerkwią prawosławną. Stojąca przy niej dzwonnica powstała w roku 1861. Od roku 2007 prowadzone są tu po raz kolejny prace remontowe. Miejscowy proboszcz ma pod swoją opieką także cerkwie w Holi, Kodeńcu i Kaplonosach. Parafianie objęci byli wysiedleniem w ramach akcji "Wisła". Tylko część z nich powróciła i dziś parafia liczy ok. 200 osób.

Cerkiew znajduje się na żółtym szlaku rowerowym "Śladami wschodniosłowiańskiej tradycji cerkiewnej na Polesiu Lubelskim". Horostyta jest jednym z jego punktów krańcowych. Drugi koniec znajduje się w Dratowie.

Oddział mjr Franciszka Jerzego Jaskulskiego ps. "Zagon", "Zagończyk" operował głównie w okolicach Zwolenia i Kozienic. Głównie prowadzono akcje mające na celu zwalczanie szczególnie aktywnych funkcjonariuszy komunistycznych oraz uwalnianie aresztowanych przez bezpiekę. W Pionkach pojawił się 13 stycznia 1946 roku. Na czele stuosobowego oddziału opanował wytwórnię prochu w Pionkach i rozbił posterunek MO/UB. 18 lutego oddział "Zagończyka" walczył z obławą NKWD, MO i UB w pobliżu Lasków i Ponikwy (w 1914 roku tu walczyły brygady Legionu Piłsudskiego, a sam Marszałek był ranny). "Zagończycy" z obławy się wyrwali. 10 kwietnia ponownie opanowali Pionki. Nie odnaleźli wysokich rangą ubeków z Radomia i Kielc, którzy zdążyli wcześniej Pionki opuścić. Przeprowadzili więc "Zagończycy" wiec antykomunistyczny.

Samodzielna Grupa Operacyjna "Polesie" po potyczce z Armią Czerwoną przemieszczała się w kierunku Dęblina gdzie miano nadzieję uzupełnić zapasy amunicji. Na drodze wojska stanęła rzeka Wieprz. Pomiędzy Tchórzewem i Bełczącem saperzy zbudowali w nocy z 30 września na 1 października most po którym oddziały mające dopiero wziąć udział w ostatniej bitwie kampanii wrześniowej przeszły na zachodni brzeg. Miejsce przeprawy upamiętniono kamieniem z inskrypcją.

Kościół ten powstał na początku wieku XVIII. Była to wtedy świątynia unicka pod wezwaniem św. Dymitra. Stała w miejscu dzisiaj zajmowanym przez budynki szkolne w Wohyniu. Budynek przeniesiono na cmentarz w roku 1849. W 1998 przeszedł remont. Jako świątynia katolicka nosi wezwanie Matki Bożej Bolesnej.

Jak kościół tak i cmentarz w Wohyniu nie należą do najnowszych. Na zdjęciach znajdują się więc nie tylko ściany świątyni ale i okoliczne nagrobki na które zwróciłem uwagę podczas zwiedzania.

Świątynię ufundował hr. Eustachy Potocki (właściciel dóbr radzyńskich) i dzierżawca okolicznych królewszczyzn. Wzniesiono ją na prośbę ludności greko-katolickiej. Budowę ukończono w roku 1728. W okresie rozbiorowym świątynia została przekształcona w cerkiew prawosławną. Podczas remontu w 1862 roku budowniczy pozostawili list do potomnych odnaleziony w latach 60-tych podczas wymiany pokrycia dachu z gontu na blachę. Treści niestety nie znam. Cerkiew pozostawiono w roku 1915 zamkniętą. W roku 1918 w budynku plebanii otworzono szkołę. Cerkiew zaś zamieniono na kościół filialny parafii św. Anny w pobliskim Wohyniu. Od lat 20-tych do 60-tych przy kościele funkcjonował sierociniec prowadzony przez zakonnice. Po remoncie przeprowadzonym w 1995 roku w kościele wybuchł pożar. Strawił on oryginalne polichromie unickie.

Na cmentarzu parafialnym w Wisznicach znajduje się wydzielona kwatera wojenna. Znajdują się na niej groby z obu wojen światowych.

Kościół ten wybudowano w 1910 roku. Wcześniej w miejscu tym stała świątynia greckokatolicka fundacji księcia Ksawerego Sapiehy. Mimo cech stylu bizantyjskiego świątynia od początku należy do Kościoła rzymskokatolickiego. W informacjach o parafii napisano, że wewnątrz znajdują się elementy wyposażenia nawet z XVII wieku.