Cmentarz w Kozienicach powstał w połowie XIX wieku poza miastem. Znajdują się tu groby rzymskich katolików jak i wyznawców prawosławia. Jest także zadbana kwatera Legionistów.

Osadnicy protestanccy zaczęli przybywać w okolice Kozienic w XVIII wieku. Już wcześniej byli tu też sprowadzenia z Niemiec pracownicy miejscowej hamerni. Jednak była to niewielka grupa ewangelików. Dopiero przybysze kolonizujący kozienickie Powiśle stanowili grupę liczną choć niejednolitą. W przypadku Radomia mówi się o przewadze osadników pochodzenia niemieckiego. Podobnie było zapewne i tutaj ale na pewno byli też wśród nich przybysze z Niderlandów - dotąd istnieją wsie z "Holendry" w nazwie. Atrakcyjność Powiśla wzrosła na pewno w wieku XIX po zakończeniu prac związanych ze wznoszeniem wałów i melioracją tych terenów. Przyłożył się do tych działań mieszkaniec pałacu w Kozienicach - Iwan Dehn, a później jego spadkobiercy.

Dwór z końca XIX wieku. Choć znajduje się pod opieką Konserwatora Zabytków nie jest do Rejestru Zabytków wpisany. Nie ma szczęścia do publikacji, a i jego przyszłość raczej nie wygląda najlepiej.

Cmentarz powstał prawdopodobnie w pierwszej połowie XIX gdy w Kamionce powstała samodzielna gmina żydowska. Żydzi zawsze stanowili mniejszą część mieszkańców osady. Zamieszkiwali głównie w okolicach rynku i od XVIII wieku zmonopolizowali na miejscu handel oraz rzemiosło. Część z mieszkających w Kamionce Żydów trudniła się uprawą ziemi. Cmentarz został zniszczony po II wojnie światowej. Do dnia dzisiejszego na porośniętym lasem terenie zachowało się tylko kilka stel nagrobnych.

Cmentarz znajduje się obecnie na terenie cmentarza parafialnego w Kazanowie. Ponieważ pochówki cywilne znajdują się w pewnym oddaleniu od niego można się domyślać, że wcześniej był to osobna nekropolia w pobliżu cmentarza rzymskokatolickiego. Daty śmierci pochowanych tu żołnierzy wskazują na wrzesień 1914 roku jak i na lipiec roku 1915. (z jednym tylko wyjątkiem na krzyżach można znaleźć daty 1914-09-01 i 1915-07-19). Nie zachowały się jednak wszystkie krzyże. Na terenie cmentarza widać też resztki krzyży połamanych.

Cmentarz założono w momencie utworzenia w Solcu nad Wisłą gminy wyznaniowej żydowskiej. Był to rok 1889. Zlokalizowany poza miastem był ogrodzony murem z kamieni wapiennych. W okresie II wojny światowej cmentarz został zdewastowany. Do dnia dzisiejszego pozostała na nim jedna stojąca macewa - uszkodzona. Mur rozsypał się tworząc wał oddzielający cmentarz od przebiegającej obok polnej drogi.

Miałem problem ze zlokalizowaniem cmentarza. Tak dobre zwykle mapy wojskowe z okresu międzywojennego w tym wypadku okazały się bezużyteczne. Dopiero niedawno zrozumiałem dlaczego. W miejscu gdzie powinien być zaznaczony cmentarz umieszczono napisy "Solec Sandomierski U. gm. Dziurków Gm 403".

Widok z drogi noszącej nazwę ul. Leśna

Kościół przy ulicy Staromiejskiej powstał w wieku XVIII w miejscu wcześniejszego kościoła drewnianego. Znajduje się na terenie cmentarza. Podobno nieczynnego cmentarza ale jest tam trochę i nowych grobów. Dla jadących z Lipska do Iłży kościół wydaje się niedostępny lub trudnodostępny.

Cmentarz powstał prawdopodobnie w pierwszej połowie XVII wieku. Funkcjonował nieprzerwanie do drugiej wojny światowej. Do dziś zajmuje piaszczyste wzgórze. Nie ma jednak na nim dawnych nagrobków. Dewastacji uległ w czasie II wojny jak i po niej. Adam Penkalla wspomina w jednym ze swoich artykułów o macewie wykonanej z kamienia polnego posiadającej ślady dawniej pokrywającej ją farby. Nie dotrwała do końca lat osiemdziesiątych. Zaginęła.

Bardziej domyślałem się istnienia tego cmentarza niż byłem pewien, że jest. Na mapach WIG zaznaczone są dwa małe cmentarze do których teraz dojechać czy dojść byłoby trudno. W okolicy: Bałtów, Lipsko, Tarłów są mogiły bądź kwatery wojenne. W roku 2010 ograniczyłem się do przeszukania najstarszej części cmentarza w Siennie - bez skutku. Teraz - jeszcze przed wiosną ale już przy znośnych temperaturach wybrałem się ponownie w trochę innym celu i poszukiwania rozpocząłem od części najnowszej.

Lipsko (pow. lipski)
Cmentarz przy obecnej ulicy Czachowskiego mógł powstać już w drugiej połowie XVII wieku. W wieku następnym Żydzi w Lipsku stanowili ok 1/3 mieszkańców. W drugiej połowie wieku XIX stanowili już większość mieszkańców. Posiadali nie tylko cmentarz ale i synagogę, kilka domów modlitwy, mykwę, rzeźnię. Większość miejscowego przemysłu znajdowała się w rękach żydowskich. Stan liczebnej przewagi wyznawców judaizmu nad chrześcijanami utrzymywał się do października 1942 roku. Wtedy to zlikwidowano w Lipsku założone w grudniu 1941 getto i wszystkich jego mieszkańców wygnano do getta w Tarłowie.