Pałac wzniesiony z inicjatywy Potockich pod koniec XVIII wieku. Przebudowany w połowie XIX wieku. Na początki wieku XX otrzymał nazwę "Gubernia" i był siedzibą ostatnich właścicieli Radzynia Podlaskiego - Szlubowskich.

Miejscowość przy drodze łączącej Lubartów z Czemiernikami. Na skraju lasu przy drodze zauważyłem przejeżdżając pomnik. Wygląda jak grób ale chyba grobem nie jest.

Miejsce to znajduje się w pobliżu drogi łączącej Lubartów z Parczewem. Pomnik skryty w przydrożnym lasku. I historia... Historia o której ten pomnik nie mówi.

Zaznaczam, że "drewniany" ponieważ w Annopolu stoją obok siebie dwa kościoły.

Jagodne w powiecie ryckim nie było celem mojej podróży. Nawet nie miało być po drodze. Zgubiłem się chcąc sobie skrócić drogę. Pewnie przejechałbym nic nie wiedząc o dworze gdyby nie ciekawość. Zobaczyłem bowiem niszczejący budynek gospodarczy przy drodze...

Często wymykając się z Puław leśnymi szlakami przejeżdżałem obok pomnika, który tak mi się nie podoba, że nawet się przy nim nie zatrzymywałem. W 2008 roku przemykałem tą trasą do Żyrzyna i natknąłem się pod pomnikiem na duże skupisko ludzi. Dopiero to zdarzenie skłoniło mnie by się tu zatrzymać przy następnym przejeździe i przeczytać tablicę informacyjną. Bo pomnik może się nie podobać ale zdarzenie któremu jest poświęcony na pewno warte jest poznania.

Niegdyś stolica ziemi stężyckiej, która od zachodu wsparta była na Wiśle, na wschodzie sięgała niemal do Kocka, na południu granicą jej był Wieprz, na północy w jej skład wchodziły Żelechów i Łaskarzew. Największy wpływ na samo miasto miała jednak Wisła. To ona sprawiła, że założone w latach dwudziestych XIV wieku miasto 120 lat później powstało na nowo w innym miejscu. Pierwotną osadę pochłonęła rzeka. Miejscowość czerpała zyski z pobierania opłat od spławianych Wisłą towarów. Korzystała też z odnawianego parokrotnie przywileju nie dopuszczającego do osiedlania się w niej Żydów. Tu znajdowała się przeprawa na Wiśle którą można było przedostać się do leżącego po drugiej stronie Sieciechowa. Na mapie politycznej Polski pojawiła się jako miejsce obrad sejmu po ucieczce Henryka Walezego. Jan Kochanowski napisał z tej okazji pieśń, której tłumaczenie z łaciny można przeczytać na stronie Towarzystwa Przyjaciół Stężycy. W XVII wieku w Stężycy obradowali uczestnicy rokoszu Zebrzydowskiego (wojewoda krakowski Mikołaj Zebrzydowski był wcześniej starostą stężyckim). Rozkwit miasta zakończył się wraz z wojnami XVII wieku. Miasto było trzykrotnie palone. Wtedy też zniszczono i nigdy nie odbudowano drewniany zamek stojący w Stężycy. Pojawiła się też zaraza zabijająca tych którzy przeżyli wojny.

Jadąc z Dęblina do Warszawy trasą nadwiślańską mija się kościół klasztorny. Klasztoru już dawno nie ma. Sam kościół był wznoszony parokrotnie. Zniszczenia kolejnych świątyń i zabudowań klasztornych dokonywała najczęściej Wisła ale ostatniego zniszczenia przed powstaniem dzisiejszej świątyni dokonał ogień (20 lipca 1790 r.). Stojąca obecnie budowla powstała na przełomie wieków XVIII i XIX i jest kościołem filialnym pw. Przemienienia Pańskiego.

Ten cmentarz powstał jako miejsce spoczynku żołnierzy Wielkiej Wojny.

Cmentarz znajduje się przy drodze Warszawa - Lublin. Czasami podaje się, że jest to cmentarz w Olesinie.

Cmentarz powstał w okresie rozkwitu gospodarczego Końskowoli. Było to w czasach gdy mieściło się tu centrum administracyjne dóbr Czartoryskich i miało związek z rozwojem przemysły włókienniczego. Wg jednych źródeł Czartoryscy sprowadzili do Końskowoli ok. 300 tkaczy z Saksonii. Inne źródła podają, że przybyli oni sami gdy już rozpoczęto produkcję w Końskowoli. Zgoda jest w jednym: sami Saksończycy opuścili Końskowolę gdy skończył się okres prosperity miejscowego przemysłu tkackiego. Pozostał po nich tylko cmentarz.