Na terenie starego cmentarza parafialnego w Fajsławicach znajduje się kwatera wojenna w której spoczywają żołnierze WP polegli 26 IX 1939 roku. Zlokalizowana zaraz za mogiłą powstańców styczniowych.

O istnieniu tego cmentarza jak i o kapliczce stojącej na jego terenie dowiedziałem się czytając artykuł Marii Kolesiewicz zamieszczonym na stronach serwisu Moje Miasto. Wg informacji podanych przez Mikołaja Spóza na ulicy Norblina w Puławach podczas prac ziemnych odkryto w okolicy kapliczki mogiłę zbiorową.

Sosnów w gminie Puławy.
Cmentarz znajduje się w zagajniku wśród pól około 100 m na wschód od zabudowań Sosnowa. Od niedawna jego lokalizację wskazuje znak ustawiony przy starej drodze Puławy - Radom. Jak napisał M. Dąbrowski w "Cmentarzach wojennych z lat I wojny światowej w dawnym województwie lubelskim" w okresie międzywojennym na cmentarzu nie było krzyży ani nie był on ogrodzony. Podczas II wojny światowej władze okupacyjne otoczyły teren cmentarza parkanem z kamienia wapiennego i drewna oraz umieściły na terenie cmentarza krzyże. Cmentarz został zniszczony już w 1944 roku podczas ostrzału artyleryjskiego prowadzonego przez rzekę przez Armię Czerwoną.

Zwycięzca spod Żyrzyna, gen. Michał Heydenreich "Kruk" mając pod swoim dowództwem 3 partie powstańcze dowodzone przez Krysińskiego, Ruckiego i Wagnera zmierzał na południe Lubelszczyzny. O ile zwycięstwo pod Żyrzynem przyczyniło się do nagłośnienia sprawy powstania w Europie, to bitwa pod Fajsławicami niemal zakończyła powstanie na Lubelszczyźnie. Jeszcze przed bitwą Krysiński wraz ze swoimi piechurami opuścił połączone siły powstańcze. Gen "Kruk" z około 1500 powstańcami dał się otoczyć siłom carskim i poniósł klęskę. Z okrążenia wydostał się jedynie sam dowódca z oddziałem powstańczej kawalerii. Reszta powstańców uległa dwukrotnie liczniejszym i posiadającym 6 dział wojskom carskim. Do niewoli dostało się 650 powstańców. Liczba poległych i rannych to prawdopodobnie 320 powstańców. Wojska carskie poniosły straty w wysokości 40 żołnierzy. Poległych powstańców pochowano na cmentarzu w Fajsławicach w mogile zbiorowej.

Dwór w Fajsławicach powstał w drugiej połowie XVIII wieku. Ta pierwotna budowla spłonęła w pożarze w 1906 roku. Rok później został odbudowany w stylu klasycystycznym wg projektu Tomasza Pajzderskiego. W roku 1946 ponownie został przebudowany. Tym razem budynek zaadaptowano na potrzeby szkolne. Szkoła w budynku dworu funkcjonowała przez 50 lat. Od 1996 roku budynek nie jest użytkowany.
Poniżej jedna z bram prowadzących do parku otaczającego dwór.

Cmentarz znajduje się na skraju lasu pomiędzy Starym Orzechowem i Nowym Orzechowem. Wspomniano o nim na stronie internetowej Urzędu Gminy w Sosnowicy. Jest tam jedno zdjęcie pomnika postawionego na kopcu w lesie. Zanim tam pojechałem sprawdziłem mapy WIG. Na nich wyraźnie widać dwa cmentarze położone blisko siebie.

Założony w wieku XIX cmentarz należy obecnie do Parafii Prawosławnej p.w. Podwyższenia Krzyża Świętego w Horostycie. Zachowały się tutaj jedynie dwa nagrobki z II połowy wieku XIX.

Cmentarz założony w wieku XIX. Do dnia dzisiejszego zachowały się jedynie nagrobki z pierwszej połowy wieku XX. Należy do parafii prawosławnej we Włodawie. W odróżnieniu od cmentarza w Wyrykach-Adampolu posiada bramę. Być może dlatego, że jest ona dobrze widoczna z drogi Włodawa-Parczew i ze stojącego w pobliżu domu.

Cmentarz należy do parafii prawosławnej p.w. Najświętszej Maryi Panny we Włodawie. Po wysiedlenia z lat 1944-1947 pozostawał niemal bez opieki. Korzysta z niego nieliczna dziś społeczność prawosławna. Odwiedzający groby często przyjeżdżają tu z daleka i nie są w stanie sami doprowadzić nekropolii do porządku. Dodatkowym utrudnieniem jest to, że znajduje się ona w lesie. Może dlatego złodzieje bez problemu skradli stąd bramę wjazdową.

Pierwsza wzmianka o Żydach z Włodawy pojawiła się w dokumentach z wieku XVI. Można przyjąć, że ludność wyznania mojżeszowego pojawiła się we Włodawie jeszcze wcześniej. Wiadomo na pewno, że w dwudziestoleciu międzywojennym włodawska Gmina Wyznaniowa posiadała trzy nekropolie z których tylko jedna była czynna. Cmentarze zostały zdewastowane podczas drugiej wojny światowej. Dewastacje trwały i po zakończeniu wojny. Na Nowym cmentarzu (jedynym do dnia dzisiejszego nie zabudowanym) ostatniego pochówku dokonano w roku 1952. Grób pochowanego wtedy partyzanta - Henryka Giejera (Herszla Wirkera lub Gejermana) istniał jeszcze pod koniec lat sześćdziesiątych dwudziestego wieku i był wtedy jedynym grobem na terenie cmentarza. Tymczasem władze lokalne starały się od roku 1956 o zgodę na przekształcenie nekropolii w park miejski. Tak też ostatecznie się stało.