W tomie poświęconym dawnemu województwu tarnobrzeskiemu z serii "Zabytkowych cmentarzy i mogił w Polsce" przeczytać można o kwaterze wojennej znajdującej się na terenie cmentarza rzymskokatolickiego takie informacje:

Decyzję o założeniu cmentarza centralnego podjęto w roku 1951. Przenoszono na jego teren ciała z mogił na terenie miasta i jego okolic. Na terenie samego Sandomierza zewidencjonowano ponad 180 mogił poległych czerwonoarmistów oraz mogiłę jeńców radzieckich stworzoną przez okupantów niemieckich w pobliżu jednego z sandomierskich cmentarzy. Dziwić nieco może powoływanie się na ustawę o grobach wojennych z 1933 roku. W stosunku cmentarzy i grobów z I wojny światowej niejednokrotnie ją przecież ignorowano.

Murowaną synagogę w Ożarowie wybudowano w XVIII wieku. Stoi do dziś przy drodze z Ożarowa do Tarłowa. To jak dziś wygląda zawsze odstraszało mnie od robienia zdjęć i poruszania jej tematu.

Przez Sandomierz front pierwszej wojny światowej przetaczał się czterokrotnie. Tylko w sierpniu 1914 roku miasto zostało zajęte przez wojska austro-węgierskie bez walki. Później trzykrotnie toczono walki. Jako jedno z miejsc spoczynku poległych żołnierzy wybrano teren sąsiadujący z Cmentarzem Katedralnym przy drodze prowadzącej do Opatowa.

Jak mówi legenda miasto zniszczone przez Szwedów i nawiedzone przez wielki pożar w 1666 roku nawiedziła też zaraza. Zmarłych chowano na niewielkim wzgórzu poza miastem nieopodal drogi do Sandomierza.

Kościół wzniesiono w roku 1776. Fundatorem był dziedzic rudzki Franciszek Korwin Kochanowski. Kościół wykonano z "drzewa sosnowego rżniętego" jak podaje ks. Bystrzykowski cytowany w tekście umieszczonym na tablicy informacyjnej umieszczonej przed wejściem na plac kościelny.

Cmentarz wojenny w Opatowie graniczy z cmentarzem parafialnym. Spoczęli tu żołnierze polegli w okolicach Opatowa w roku 1915 jak i w roku 1939. Wśród poległych w 1915 roku są i Legioniści Polscy. Z nazwiska znany jest kpt. Franciszek Piększyc-Grudziński dowodzący 2 kompanią VI Baonu I Brygady Legionów Polskich. Poległ pod Żernikami 3 czerwca 1915 roku.

Cmentarz założono prawdopodobnie w XVI wieku. Być może jest jednym z niewielu w Polsce użytkowanych nieprzerwanie do II wojny światowej. Przez stulecia rozrósł się do powierzchni 3 hektarów. Jeszcze w drugiej połowie XX wieku znajdował się na terenie pozostającym wolnym od zabudowy miejskiej.

Mając dostęp tylko do informacji zamieszczonych w internecie muszę stwierdzić, że nie wiem kto jest autorem wiadomości na temat tego dworu. Można je przeczytać na stronach:

Gminy Tarłów
Gminnego Ośrodka Kultury w Tarłowie
Polskich Dworów

Są to te same informacje skopiowane i wklejone bez zmian - nigdzie nie podano informacji o autorze. Tym samym źródło stało się anonimowe.

Powstały w XVIII wieku dwór przebudowano w wieku XIX. Należał do rodu Nowakowskich. Ostatni właściciel miał co prawda na nazwisko Witkowski ale sam je sobie zmienił z Nowakowskiego - przyjął nazwisko matki. Największe zmiany przyniosła przebudowa z lat siedemdziesiątych XX wieku. Zachowując w miarę bez zmian wygląd zewnętrzny przebudowano wnętrze na potrzeby szkoły. W okresie do przebudowy od końca II wojny światowej w budynku dworu mieścił się posterunek Milicji Obywatelskiej - formacji, która przynajmniej teoretycznie mogła mieć jakiś związek ze śmiercią ostatniego właściciela dworu.

W wakacje dwór był "nieczynny". Nie wiem więc czy nadal funkcjonuje w nim szkoła. Kłódki na bramie i furtce powinny zniechęcić ale braki w ciągłości ogrodzenia same zapraszają na teren dworu.

Cmentarz powstał zapewne jeszcze przed 1609 rokiem. Zajmuje powierzchnię 2 mórg. Oddzielony od zabudowy Tarłowa wolno płynącą rzeczką i jej rozlewiskami. Droga do niego wiodła groblą. Dziś wygląda to zdecydowanie inaczej. Zabudowa przeniosła się w okolice cmentarza. Na tyłach cmentarza pojawiła się droga, teraz już nawet wyasfaltowana. Nie zachowały się żadne ślady dawnego ogrodzenia. Wyrosły drzewa tworząc na terenie cmentarza las. Z macew ocalała tylko jedna. Być może posiadała kiedyś napisy.