Informacje z portalu Wirtualny Sztetl (już zmieniona) i Wikipedii zawierają pomyłkę. Być może to tylko wynik niezrozumienia. Ale to ten błąd mnie do Osjakowa zagonił.

Nie miałem w planach odwiedzenia tych miejsc. Zawieziono mnie tam samochodem. Ponieważ jest aż tak bardzo inaczej w przypadku innych miejsc opisywanych na tych stronach to może niech będzie inaczej do końca. Historię pałacu można poznać zaglądając na stronę muzeum a ja poszaleję ze zdjęciami.

Na początek budynek nie pałacowy ale przybliżający historię tutejszej manufaktury. Warto zajść. Ja dzięki temu zrozumiałem od razu dlaczego w samym pałacu jest tak wiele ceramiki.

Cmentarz powstał w 1915 roku. Zachowała się na nim resztki pomnika oraz jedna stela nagrobna. Otaczające teren cmentarza rów i wał ziemny są jeszcze widoczne. Ogólnie jednak cmentarz jest zaniedbany. Dostęp utrudniają porastające go drzewa i krzewy. Jedyna droga dojazdowa prowadzi przez opuszczone gospodarstwo rolne. Stan na lato 2009 roku.

Wieś Joachimów otrzymała dodatkową część nazwy, czyli "Mogiły" z powodu wielkiej ilości mogił pozostałych w jej okolicach w 1915 roku. Być może znajdujący się tu cmentarz powoli by niszczał w zapomnieniu gdyby nie szukano nowej lokalizacji dla żołnierzy niemieckich z czasów II wojny pochowanych na warszawskich Powązkach. Przenosiny odbyły się w 1990 roku. O tym, że cmentarz powstał w roku 1915 przypomina tylko jeden kamień leżący u stóp krzyża umieszczonego w centrum cmentarza.

Cmentarz znajduje się przy drodze łączącej Bolimów z Guzowem. Choć nie oznakowany i zarośnięty jest jednak dobrze widoczny. Jest to kopiec o bokach wzmocnionych kamieniem.

Chyba nie ma co pisać o pani Walewskiej. Jej słynny romans... to nie temat na artykuł o dworku. Choć właśnie ten romans ją tak rozsławił, że aż zagrała ją Grata Garbo - zupełnie nie podobna do oryginału.

Z drogi wygląda to intrygująco. Brama. Most.

Cmentarz znajduje się w rozwidleniu dróg za rzeką Rawką (patrząc od strony Bolimowa). Choć z dat śmierci tu pochowanych żołnierzy wynika, że zakończono tu chować poległych w maju 1915 nie musi to być prawdą. Możliwe, że tu pochowano także poległych w ostatnim ataku gazowym. Informacje na temat ich miejsca spoczynku były utajnione tak jak sam fakt ich śmierci spowodowanej zmianą kierunku wiatru gnającego chmurę śmiercionośnego chloru.

Zamek w Oporowie (niedaleko Kutna) powstał w drugiej ćwierci XV wieku. Wcześniej Oporowscy do których należały okoliczne dobra posiadali drewniany dworek na terenie powstałego w XIX wieku parku. Budowniczym zamku był być może arcybiskup Władysław Oporowski (herbu sulima). Równie dobrze ufundować zamek mógł Mikołąj Oporowski, wojewoda łęczycki. Na miejsce budowy wybrano naturalne wzniesienie wokół którego wykopano fosę. W momencie śmierci Mikołaja (1425) zdążono ukończyć wieżę zamkową. Dalsze prace prowadził syn Mikołaja - wspomniany wcześniej Władysław. Zmienił on projekt ojca czego ślady pozostały w fundamentach - te bowiem wybudowano za życia Mikołaja. Władysław zamiast budowli obronnej wzniósł rezydencję w której planował zamieszkać na starość.

Choć datę zakończenia budowy kościoła św. Marcina określa się na rok 1450, to pierwsze prace przy rozbudowie wcześniejszej, drewnianej świątyni rozpoczęto już 25 lat wcześniej. W roku 1453 przekazano go do posługi duszpasterskiej oo. paulinom. Materiał z którego wykonano najstarsze części kościoła są identyczne z wykorzystanymi do budowy oporowskiego zamku. Kościół przez wieki ulegał modyfikacjom zachował jednak na zewnątrz pierwotny gotycki charakter.