Długosz chciał by benedyktyni do Sieciechowa przybyli za sprawą Bolesława Chrobrego. Jednak to nie Bolesław tylko syn Sieciecha pielgrzymował do Francji (do grobu św. Idziego). Ten sam Sieciechowicz ufundował w Sieciechowie klasztor dla benedyktynów i sprowadził ich do Sieciechowa. Musiało się to stać po 1122 rokiem ale jeszcze przed wymordowaniem z polecenia Bolesława Krzywoustego rodu Starzów Toporów (potomków władców państwa Wiślan) do którego należał Sieciech (palatyn Władysława Hermana).

Pokaż Świątynie na większej mapie

Klasztor początkowo znajdował się blisko Sieciechowa. Frywolna Wisła jednak musiała dokuczać zakonnikom i przenieśli go w obecna miejsce - 2 km od Sieciechowa. Powstała w pobliżu niewielka osada otrzymała nazwę Opactwo. Przeprowadzka odbyła się jeszcze w średniowieczu. Wiadomo tylko, że pod koniec XV wieku kościół klasztorny był gruntownie remontowany i przebudowywany. Nie wiadomo natomiast kiedy powstał i czy był pierwszą świątynią w tym miejscu.

Kompleks klasztorny spłonął w roku 1683. Sam kościół pozostał ale w stanie bliskim ruiny. Prace remontowa i budowlane prowadzono niemal 100 lat. Zakończono je bowiem w roku 1770. Konsekracja świątyni odbyła się dziesięć lat później. Wystrój wewnętrzny jak i styl architektoniczny tej budowli określa się mianem rokokowego. Ślady świadczące o historii sięgającej średniowiecza odnaleziono jedynie w fundamentach budowli.

Już w 1819 roku zakon został skasowany przez cara. Kościół został przeznaczony do celów świeckich ale w rzeczywistości pozostawał zamknięty i nie używany. Okoliczni wierni czynili starania o przywrócenie mu funkcji religijnej. Skutecznie. W roku 1884 (czyli 20 lat przed ukazem tolerancyjnym) odzyskali świątynię.

Na wygląd obecny ogromny wpływ miała pierwsza wojna światowa. Zabudowania klasztorne i kościół zostały zniszczone. Nie podniesiono już całkowicie zniszczonego skrzydła południowo-zachodniego klasztoru. Część drugiego, południowo-wschodniego skrzydła do dnia dzisiejszego pozostaje w ruinie.