Budowla klasycystyczna z końca XVIII w. lub z początku XIX w. Od wschodu w późniejszym okresie budynek powiększono wydłużając wschodnie skrzydło. Pałac stanowi część zespołu pałacowo-parkowego. Należą do niego dwie oficyny na dziedzińcu pałacowym i resztki parku krajobrazowego. W pobliżu znajdują się też budynki gospodarcze powstałe w drugiej połowie wieku XIX, również posiadające status zabytków. Ostatnio powiat rycki postanowił sam odnowić zespół pałacowo-parkowy, najpierw jednak zabiega u konserwatora zabytków o wyłączenie z zespołu budynków gospodarczych które nadal są użytkowane przez gospodarstwo rolnicze.

Pokaż Pałace i dwory na większej mapie

Przypuszczalnie pałac był projektem Piotra Aignera i Stanisława Kostki Potockiego. Za to zabudowania gospodarcze zaprojektować miał Henryk Marconi przed 1863 rokiem.

W stylu podobnym do zabudowań gospodarczych utrzymane są budynki znajdujące się przy głównej drodze Sobieszyna w pobliżu pałacu. Choć one chyba nie posiadają statusu zabytku.

Wiadomość o postanowieniu starostwa powiatowego o podjęciu na własny koszt remontu pałacu nie przesądza jeszcze o tym, że ten remont zostanie wykonany. Mimo tego jest to jedyna decyzja jaką powiat mógł podjąć by ten budynek ocalić. Sprzedaż nie dość, że nie cieszyła się poparciem całej rady to jeszcze potencjalnych kupców odstraszały koszty remontów. Teraz jest nadzieja, że budynek ocaleje.

Skoro już pojawił się temat pałacu w Sobieszynie to dodam jeszcze trochę informacji o samej miejscowości.

Wieś od początku swojego istnienia należała do rodu używającego herbu Janina. Gałąź rodu Janina zamieszkująca Sobieszyn przyjęła nazwisko od wsi - Sobieski. Jednym z właścicieli wsi był i król Jan III Sobieski. Sobiescy z Sobieszyna używali tytułu de Sobieszyn. W Żółkwi, gdzie znajduje się grób ojca Jana, Jakuba, można odczytać na nagrobku a Sobieszyn Sobieski.

W tradycji ustnej zachowało się podanie o założeniu wsi przez Jana III Sobieskiego i osadzeniu tu Tatarów.
Przy drodze z Sobieszyna do Lenda Wielkiego znajduje się stary dąb nazywany Dębem Sobieskiego. Król miał pod tym drzewem wypoczywać, a w dziupli ukryć flaszkę z winem i miecz. Choć dąb stoi przy drodze w lesie jest na tyle charakterystyczny, że trudno go nie zauważyć. Jego pień ma ponad 6m obwodu.

W 1648 roku Sobieszyn należy do Zbąskich herbu Nałęcz. Kolejni właściciele (nie zawsze całych dóbr) to: Stanisław Bieniewski, Łukasz Sobieski, Ignacy Twardowski, Franciszek Gastila, Jan Joachim Wagner. Pod koniec XVIII w. lub na początku XIX w. Sobieszyn przechodzi w ręce Tarnowskich i jako wiano zaraz przechodzi w posiadanie Kickich.

W latach 1818-1824 właścicielem Sobieszyna jest August Kicki. Po nim dobra dziedziczą Aleksander i Gabriela Kiccy. Aleksander przeżywszy o 2 lata Gabrielę umiera bezpotomnie w 1878. Spadkobiercą czyni swojego brata Kajetana Jana Kantego Konstantego hrabiego Kickiego. Kajetan przeżył Aleksandra o 2 miesiące i niemal cały majątek w swoim testamencie przekazał na rzecz Towarzystwa Osad Rolnych i Przytułków Rzemieślniczych. Ciała Kajetana i jego żony spoczywają w podziemiach kościoła w Sobieszynie, który powstał z woli Kajetana wyrażonej w testamencie. Budowę zakończono w 1886 roku. Wtedy też przeniesiono do Sobieszyna siedzibę parafii z Drążgowa. Z postacią hr. Kickiego łączy się także powstanie rolniczej stacji doświadczalnej i szkoły rolniczej w Sobieszynie.

W tekście wykorzystałem m.in. informacje z artykułu Małgorzaty Grzechnik pt.: Z kart historii Sobieszyna zamieszczonego w: 1896-2006. 110 lat Szkoły w Sobieszynie-Brzozowej, praca zbiorowa pod patronatem Stowarzyszenia "Koło Sobieszyniaków" i Zespołu Szkół im. Kajetana hr. Kickiego w Sobieszynie, Sobieszyn 2006