Pierwszy cmentarz żydowski w Warszawie założono w ¶redniowieczu poza murami miasta, prawdopodobnie u wylotu ul. ¦więtojańskiej. Emanuel Ringelblum lokalizację nekropolii opierał na zapisie zawartym w jednym z dokumentów księcia Bolesława V, wzmiankuj±cym cmentarz żydowski "na drodze, wiod±cej do Czerska". Cmentarz ten mógł istnieć zapewne już w XIV wieku i funkcjonował do końca XV wieku, kiedy to wypędzono Żydów z Warszawy. Wiadomo, że około 1520 roku ksi±żęta mazowieccy Jan i Stanisław podarowali plac po zniszczonym cmentarzu żydowskim parafii ¶w. Jana. Materiały Ľródłowe podaj±, że w 1531 roku w tym miejscu zbudowano piekarnię.

Przez ponad dwie¶cie lat warszawscy Żydzi byli grzebani w Grodzisku Mazowieckim, Sochaczewie, Węgrowie i Nowym Dworze Mazowieckim. Stan ten trwał do 1780 roku, kiedy to z inicjatywy warszawskiego bankiera i przedsiębiorcy Szmula Zbytkowera, król Stanisław August Poniatowski wydał zgodę na utworzenie cmentarza żydowskiego na prawym brzegu Wisły, przeznaczaj±c na ten cel parcelę o wymiarach 150 na 150 łokci. Biskup płocki Michał Jerzy Poniatowski, zezwalaj±c na chowanie zmarłych, postanowił, by "Żydzi co rok na dzień ¶w. Jana po 10 kamieni łoju dla ko¶cioła parafialnego w Skaryszewie dostarczali", zabraniaj±c jednocze¶nie ¶piewów i procesji podczas ceremonii żałobnych. Według Ignacego Schippera, pochówki w tym miejscu odbywały się już wiele lat wcze¶niej. Księgi praskiej gminy żydowskiej wymieniały bowiem zmarłych z połowy XVIII wieku: Rudę córkę Cwi, zm. w 1743 roku czy Menachema Mendla ha-Kohena, zm. w 1757 roku. Można zatem zakładać, że w 1780 r. Szmul Zbytkower dokonał formalnego przejęcia gruntu działaj±cego wcze¶niej cmentarza.

W 1784 r. cmentarz został ogrodzony murowanym parkanem, a prace te sfinansowała żona Szmula Zbytkowera, Gitla Jakubiczowa córka Jehudy Lejby Buka. Rok póĽniej powstało bractwo pogrzebowe Chewra Kadisza, kierowane przez samego Szmula Zbytkowera. Według kroniki Chewra Kadisza, pierwszy pogrzeb na zalegalizowanym już cmentarzu miał miejsce w 1784 roku - pochowano wtedy Elchanana syna Jekusjela. Podczas insurekcji ko¶ciuszkowskiej w 1794 r. mur cmentarny uległ czę¶ciowemu zniszczeniu. W 1810 r. doszło do zawarcia umowy, na mocy której Gitla Jakubowiczowa, wdowa po zmarłym 1801 r. Szmulu Zbytkowerze, przekazała cmentarz pod zarz±d Bractwa Praskiego, które zobowi±zało się m. in. do odbudowy ogrodzenia i wzniesienia domu przedpogrzebowego. W 1870 r. administrację cmentarzem przejęła Gmina Żydowska w Warszawie.

Od czasów powstania w 1806 roku kolejnego warszawskiego cmentarza przy ul. Okopowej, bródnowski beit olam przyjmował pochówki osób raczej niezamożnych. Leon Przysuskier w wydanej w 1936 roku ksi±żce "Cmentarze żydowskie Warszawy" tak pisał o tej nekropolii: "Jest tu niewielka ilo¶ć grobów z XVIII wieku, nosz±ca cechu dobrego rzemiosła artystycznego, a często nawet oryginalnej sztuki, pełnej reminiscencyj barokowych i wschodnich. (....) Poza tym niewielka ilo¶ć grobów z lat 1760-1780 z okresu przed oficjalnym założeniem cmentarza. Na ogół na tym cmentarzu znajduje się mało ciekawych pomników".

Na cmentarzu pochowany został sam Szmul Zbytkower. Jak podaje uprzednio cytowany L. Przysuskier, na grobie Zbytkowera postawiono "pomnik w formie empirowego sarkofagu, posiadaj±ce epitafium hebrajskie i polskie, głosz±ce: "Pan i Przywódca Czterech Ziem", wykonany według projektu Dawida Frydlendera. Tu również złożono ciało Abrahama Sterna, członka Warszawskiego Towarzystwa Naukowego i wynalazcy między innymi triangułu mierniczego, mechanicznej młockarni oraz zaawansowanej na owe czasy maszyny licz±cej. Stern był też pradziadkiem Antoniego Słonimskiego. Więcej o Abrahamie Sternie przeczytasz tutaj.