Przypuszcza się, że pocz±tki gminy żydowskiej w Poznaniu (w języku jidysz: Pozen) sięgaj± XIII wieku, gdy Żydzi wielkopolscy otrzymali przywileje statutu kaliskiego. Według T. Linette, Żydzi prawdopodobnie mieszkali wówczas przy targu, obok klasztoru dominikanów. Najstarsze wzmianki o obecno¶ci Żydów w Poznaniu pochodz± z 1367 roku, kiedy to wraz z dzielnic± żydowsk± spłonęła pierwsza poznańska bóżnica, która według przekazów powstała w tym samym roku. Znajdowała się ona na obecnym skrzyżowaniu ulic Szewskiej i Dominikańskiej.

W następnych stuleciach leż±cy na ważnych szlakach handlowych Poznań rozwijał się bardzo dynamicznie, a wraz z rozwojem miasta wzrastała liczba ludno¶ci żydowskiej. Z przeprowadzonego w 1507 roku spisu ludno¶ci wynika, że Poznań był wówczas jednym z największych skupisk Żydów w Polsce. W sposób gwałtowny liczebno¶ć gminy żydowskiej powiększyła się w 1510 roku, kiedy to osiedlili się tutaj Żydzi wypędzeni z Brandenburgii, a nieco póĽniej przybyli z południa arabsko-hiszpańscy sefaradyjczycy. W kilka lat póĽniej żydom poznańskim przyznano uprawnienia handlowe, a w 1521 roku zwolniono z opłat celnych na całym terytorium Rzeczypospolitej.

Żydzi poznańscy w owym czasie mieszkali przy ulicy Żydowskiej - wcze¶niej zwanej ul. Sukiennicz± - biegn±cej w przedłużeniu pierzei rynkowej na północ ku kolanu rzeki. Stopniowo dzielnica żydowska rozrastała się, następowało to jednak z wielk± trudno¶ci±, gdyż miasto rozwijało się bardzo szybko i w krótkim czasie zabrakło miejsca w centralnej czę¶ci miasta. W 1536 roku w dzielnicy żydowskiej wybuchł wielki pożar, który strawił ja niemal w cało¶ci - spłonęła bóżnica, ratusz, szkoła, trzy szpitale i dwadzie¶cia dwa domy. Po pożarze władze zaż±dały wygnania Żydów z miasta lub przeniesienia do podmiejskiej dzielnicy Rybaki, co jednak nie nast±piło, ograniczono natomiast liczbę ludno¶ci żydowskiej poprzez okre¶lenie ilo¶ci domów, jakie mog± oni zajmować. Przyszło¶ć pokazała jednak, że zakaz ten jest nieskuteczny, bowiem Żydzi czę¶ć domów mieli na własno¶ć, czę¶ć dzierżawili od ludno¶ci polskiej. W połowie XVI wieku skupisko żydowskie w Poznaniu liczyło ponad tysi±c pięćset osób i było wówczas najliczniejsze w kraju i jednym z największych w Europie. W owym czasie Poznań zaliczony został przez J. Goldberga do metropolii żydowskich. Następuje wtedy rozkwit kultury i nauk talmudycznych, ważnym o¶rodkiem studiów stała się miejscowa jesziwa, a poznańscy lekarze żydowscy słynęli w całej Rzeczypospolitej.

W czerwcu 1590 r. wybucha kolejny z wielkich pożarów, który trawi cał± dzielnicę żydowsk± wraz z bóżnic± oraz przylegaj±c± duż± czę¶ć miasta nie-żydowskiego. Ponownie pojawiły się ż±dania wygnania Żydów z miasta, jednak dzięki poparciu wojewody pozostali oni na miejscu. Szybko odbudowali oni swoj± dzielnicę oraz postawili now± synagogę. Dzielnica pozostała jednak nadal drewniana, o olbrzymim zagęszczeniu mieszkańców. Według A. Tellera ¶rednia osób na izbę w dzielnicy żydowskiej wynosiła 7-9, według innych Ľródeł zagęszczenie było jeszcze większe - do 38 osób w pomieszczeniu trzyizbowym. Uważa się, że zagęszczenie ludno¶ci w poznańskiej dzielnicy żydowskiej było nieporównywalne z żadnym miastem w Polsce lub Europie. W 1619 roku Poznań zamieszkiwało 3.130 wyznawców judaizmu.

Wpływ na wrogie usposobienie mieszkańców do Żydów, poza przypisywanymi im pożarami miały pos±dzenia o bezczeszczenie hostii. Według przekazów Żydzi odkupili hostię i usiłowali j± sprofanować. Ostatecznie hostia cudownie odnalazła się w miejscu, w którym obecnie stoi ko¶ciół Bożego Ciała.

Po pożarze miasta z 1803 roku zniesiono ograniczenia osadnictwa żydowskiego. W 1833 roku ogłoszono tymczasowe zarz±dzenia, dziel±ce Żydów na dwie klasy: naturalizowanych, obdarzonych prawami obywatelskimi i tolerowanych, którzy na naturalizację musieli sobie zasłużyć. W XIX wieku wybudowano w Poznaniu pierwsz± synagogę reformowan±. Oprócz niej działały synagogi ortodoksyjne. z Poznania pochodził słynny rabin Juda Low ben Becaleel znany jako Der Hohe Rabbi Lowe lub MaHaRal z Pragi. Urodził się w Poznaniu, tutaj też funkcję rabinów pełnili jego synowie. Był znanym kabalist± i przypisywane jest mu ożywienie Golema. Najsłynniejszym poznańskim rabinem był Akiba (Akiva) Eger, który urz±d sprawował od 1815 r. Zasłyn±ł on jako przeciwnik reformowania judaizmu i skutecznie przeciwstawiał się rozwi±zywaniu chederów. Po jego ¶mierci w 1837 r., gazeta "Allgemeine Zeitung des Judenthums" napisała na pierwszej stronie: "Jako człowiek był w największym stopniu godny szacunku, gdyż jego bezinteresowno¶ć, jego umiłowanie sprawiedliwo¶ci, jego dobroczynno¶ć nie miały granic". Więcej informacji o rabinie Akibie Egerze można znaleĽć w opracowaniu autorstwa Sławomira Łobzowskiego, zatytułowanym " Czcigodny rabbi Akiba Eger".

Po I wojnie ¶wiatowej wielu żydowskich mieszkańców Poznania wyemigrowało do Niemiec. Liczba Żydów w Poznaniu stopniowo malała. Z sze¶ciu tysięcy Żydów, mieszkaj±cych tu w 1860 roku, pod koniec lat trzydziestych XX wieku pozostało około półtora tysi±ca.

Wkrótce po wybuchu II wojny ¶wiatowej, gauleiter Wilhelm Koppe ogłasza plan "uwolnienia miasta od Żydów". Pierwsze deportacje ludno¶ci żydowskiej do miast Generalnego Gubernatorstwa rozpoczynaj± się w grudniu 1939 roku. Wcze¶niej, w listopadzie powstał obóz pracy przymusowej "Stadion Miejski", w którym Żydzi zatrudnieni byli między innymi przy budowie dróg. Nazi¶ci zbezcze¶cili miejsca kultu, jedn± z synagog przeznaczyli na pływalnię. Większo¶ć żydowskich mieszkańców nie przetrwała Holocaustu.