Również w okresie międzywojennym Żydzi z Osięcin utrzymywali się głównie z drobnego handlu oraz rzemiosła. Działały tu instytucje dobroczynne, które wspomagały biednych i potrzebuj±cych. W 1933 roku powstało stowarzyszenie "Bikur Holim", pomagaj±ce chorym między innymi poprzez zakup lekarstw. Pod koniec lat dwudziestych założono fundusz dobroczynny "Kupat Gmilut Hassadim", który udzielał niezamożnym pożyczek na dogodnych warunkach. Organizacja miała około siedemdziesięciu członków. W 1936 roku fundusz obracał kwot± 6.000 złotych i udzielił swym członkom dwustu pożyczek.

W dwudziestoleciu międzywojennym w Osięcinach działały oddziały niemal wszystkich partii żydowskich. W¶ród syjonistów najsilniejsze wpływy miały partie Ha-histadrut Ha-cijonit Be-Polanija (inaczej Organizacja Syjonistyczna w Polsce) oraz "Hamizrachi". W 1923 roku powstała też komórka organizacji "Beitar". Był tu także oddział "Agudat Israel", maj±cy poparcie zwolenników chasydzkich dynastii z Góry Kalwarii, Aleksandrowi, Strykowa i Sochaczewa.

Spo¶ród rabinów Osięcin wspomnijmy Beniamina Eliahu Kantora, który pełnił t± funkcję od 1885 roku i następnie przeniósł się do Sokołowa Podlaskiego. Przez pewien czas przewodnicz±cym s±du był Szlomo Zalman Najman (zmarły w 1921 roku). Najwięcej informacji zachowało się na temat jego syna, Abrahama Noacha Najmana, ostatniego rabina Osięcin. Reb Najman urodził się w 1877 roku i zgin±ł w obozie w Chełmnie w 1942 roku. W jego czasach w Osięcinach przy synagodze funkcjonowała niewielka jesziwa, w której studiowali miejscowi uczniowie. Jeden z jego wychowanków był reb Perlmuter, który przez kilka lat służył w Osięcinach jako rabin, a póĽniej przeniósł się do Warszawy.

Partia "Agudath Israel" kontrolowała działalno¶ć gminy żydowskiej. Przywódc± lokalnej komórki tej partii był rabin Abraham Noach Najman. Ostatnim przewodnicz±cym zarz±du gminy był członek "Agudy" Wolf Ber Wojdesławski.

W okresie międzywojennym żydowskie dzieci z Osięcin uczyły się w miejscowych chederach oraz "Talmud-Torze". Uczęszczały także do polskiej szkoły państwowej. W latach trzydziestych powstała biblioteka Beit'ar.

W latach trzydziestych czę¶ć mieszkańców miejscowo¶ci uległa antysemickiej propagandzie. Często zdarzały się pobicia Żydów, a wielu z nich ucierpiało wskutek bojkotu żydowskich sklepów i zakładów rzemie¶lniczych.

Oddziały armii niemieckiej wkroczyły do Osięcin w paĽdzierniku 1939 roku. Wkrótce potem rozpoczęły się konfiskaty maj±tku żydowskiego. Niemcy aresztowali dwudziestu obywateli Osięcin (w tej liczbie dziesięć osób pochodzenia żydowskiego i dziesięciu Polaków) i przetrzymywali ich do czasu zebrania ż±danych ¶rodków. 

Stopniowo nasilały się prze¶ladowania ludno¶ci żydowskiej. Jesieni± 1939 roku z polecenia Niemców powołano Judenrat, którego głównym zadaniem było zapewnienie Niemcom robotników w wieku od 15 do 60 lat, wykorzystywanych do przymusowych prac polowych, le¶nych czy budowlanych. Żydom nakazano noszenie żółtych opasek. Maltretowano Żydów nosz±cych tradycyjne brody. Kilka osób zostało zamordowanych.  W listopadzie 1939 roku nazi¶ci zmusili rabina Abrahama Noacha Najmana do wyniesienia z synagogi Tory i spalenia jej. Kiedy próbował odmówić, dotkliwie go pobito. W 1940 roku powstało getto, do którego deportowano ludno¶ć żydowsk±. W tym samym czasie kilkudziesięciu młodych Żydów wywieziono z Osięcin do obozów pracy przymusowej w Bielsku, Mogilnie i innych miejscowo¶ciach na terenie Rzeszy.

W styczniu 1942 roku Żydzi zostali zgromadzeni w dużej hali. Zmuszono ich do zabrania posiadanych przedmiotów warto¶ciowych. W tym czasie żołnierze pl±drowali ich domy. Niektórzy Żydzi przejrzeli plany Niemców i uciekli z osady. Niestety, większo¶ć z nich wpadła w ręce nazistów i została rozstrzelana.

Ostateczna likwidacja getta w Osięcinach nast±piła w dniu 15 kwietnia 1942 roku. Pozostałych w mie¶cie Żydów zebrano w ko¶ciele, sk±d ciężarówkami wywieziono ich do obozu zagłady w Chełmnie. Holocaust przeżyło tylko piętna¶cie osób, z których dwana¶cie przetrwało gehennę obozów koncentracyjnych, a trzy na pocz±tku wojny uciekły do Zwi±zku Radzieckiego.

Po wyzwoleniu w wielu polskich miastach doszło do skrytobójczych mordów, dokonywanych na Żydach. Zabijano z różnych powodów. Likwidowano milicjantów i NKWD-zistów żydowskiego pochodzenia - w tym przypadku motywem był jednak udział ofiar w aparacie bezpieczeństwa, a nie kryterium narodowo¶ciowe. Innym powodem była chęć utrzymania przejętego w czasie wojny pożydowskiego mienia. Z pewno¶ci± doszło też do mordów już stricte ze względu na pochodzenie, dokonywanych przez podziemne organizacje nacjonalistyczne. Osięciny nie były tu wyj±tkiem. Po wojnie zostało zamordowanych przynajmniej czterech Żydów, którzy powrócili do swego rodzinnego miasta. W¶ród nich byli dwaj rzeĽnicy: Mosze (Moszek) Berkowicz i Manes Gutowski. Potwierdzenie tej informacji znajdujemy w li¶cie jednego z mieszkańców Radziejowa Kujawskiego, wysłanym w 1992 roku do Żydowskiego Instytutu Historycznego w Warszawie. Przytoczmy fragment tego pisma: "Po wojnie zaczęli się Żydki gromadzić w Radziejowie i już było ich około 100, tymczasem przyszła wiadomo¶ć z Osięcin, że tam wróciło dwóch Żydków, których jaka¶ banda zamordowała. Na skutek tego (Żydzi z Radziejowa - przyp. KB) rozproszyli się. Szczególnie za¶ do wyjazdu do Ameryki udała się większa ilo¶ć".

Powyższy tekst autorstwa Avrahama Klevana pochodzi z księgi
PINKAS HAKEHILLOT Encyclopedia of Jewish Communities,
rozdział czwarty:"Warszawa i region warszawski",
wydanej przez Instytut Yad Vashem w Jerozolimie w 1989 r.
Tłumaczenie z języka hebrajskiego: Ada Holtzman - www.zchor.org
Tłumaczenie z języka angielskiego: K. Bielawski

Innym problemem było zniszczone drewniane ogrodzenie cmentarza. Na terenie nekropolii ludzie wypasali krowy i kozy, które rozgrzebywały groby i przewracały nagrobki. Prowizoryczne tabliczki z imionami zmarłych, ustawiane na grobach po pochówku, były rozrzucane, co powodowało wiele zamieszania. Stało się oczywistym, że konieczne jest solidne ogrodzenie. Jednak gmina żydowska była ogólnie bardzo biedna. W celu budowy nowego ogrodzenia wybrano komitet w osobach Jakowa Topolskiego, Aharon Nutkiewicza, Mosze Berkowicza i Joela Bornsteina. Chodzili oni od drzwi do drzwi i po dwóch tygodniach zebrali odpowiedni± kwotę. Kupili wapno, a polscy robotnicy w ci±gu kilku dni przygotowali cegły. Jednak nie było już pieniędzy na przewiezienie cegieł na cmentarz.. Komitet zwrócił się do wszystkich Żydów, którzy posiadali konie i wozy, o po¶więcenie pół dnia na przetransportowanie cegieł. W ci±gu jednego dnia cegły znalazły się na miejscu. Kilka dni póĽniej cmentarz żydowski w Osięcinach miał już nowy mur" (tłumaczenie: Arie Olewski & Krzysztof Bielawski, na podstawie ksi±żki Rafaela Olewskiego "The Tear", 1983, Tel-Aviv C).

Zapraszamy też do odwiedzenia strony WE REMEMBER JEWISH OSIECINY!
Polecamy też lekturę tekstu o Rafaelu Olewskim