Pocz±tek obecno¶ci Żydów w ¦widnicy datowany jest na wiek XIII, kiedy miasto to zamieszkiwała już znaczna ilo¶ć osób wyznania mojżeszowego. Z roku 1285 pochodzi pierwszy dokument protekcyjny dla ¶widnickich Żydów, wydane przez księcia Henryka IV Probusa. Za¶ pierwsze przywileje wydał w 1295 r. Bolko I ¦widnicki, potwierdzone następnie w 1328 r. przez Bolka II. W ¶redniowieczu Żydzi ¶widniccy byli znacz±c± grup± społeczn±. Dwudziestego pierwszego marca 1370 r. księżna Anna wydała list protekcyjny dla ¶widniczan żydowskiego pochodzenia; ustanawiał on ¦widnicę stolic± gminy żydowskiej na całe księstwo ¶widnickie, a znajduj±cy się tu kirkut księżna brała pod sw± opiekę - jako jedyn± żydowsk± nekropolię na terenie księstwa. Około 1380 r. Żydzi posiadali tu już własn± synagogę (wzorowan± na praskiej ¶wi±tyni) i szkołę talmudyczn±; to u nich zapożyczali się ksi±żęta ¶widniccy - Bolko II zastawił u nich ¦widnicę i Lwówek, a Bolko III Brzeski - Niemczę. Zamieszkiwali oni wówczas dwa rejony miasta: obszar koło ulicy Zakonnic (obecnie Siostrzana) i Bednarskiej (dzi¶ Teatralna) oraz w pobliżu ulicy Garncarskiej, zwanej Żydowsk± (teraz Budowlana). Koniec pierwszego okresu bytno¶ci Żydów w ¦widnicy datowany jest na lata 1453-1454. Wówczas to w wyniku działalno¶ci Jana Kapistrana doszło do nagonki na ludno¶ć pochodzenia żydowskiego. Dziesięciu Żydów i siedem Żydówek spalono, a pozostałych wypędzono z miasta, odbieraj±c im jednocze¶nie ich dobra. Synagogę przekształcono w ko¶ciół Bożego Ciała, a gminę ostatecznie rozwi±zano z dniem siódmego marca 1454 r. W roku 1457 r. ¦widnica otrzymała przywilej zakazuj±cy Żydom osiedlania się na terenie miasta. Do 1799 r. w mie¶cie tym nie osiedliła się ani jedna osoba pochodzenia żydowskiego, choć w XVII wieku żydowscy kupcy pojawili się na ¶widnickich targach.

W 1799 roku spis ludno¶ci miasta ¦widnica wykazał jednego żydowskiego mieszkańca. Rok 1812 przyniósł w całych Prusach edykt emancypacyjny, który zrównywał w prawach miejskich ludno¶ć żydowsk± z innymi obywatelami. Był to pocz±tek powrotu ludno¶ci wyznania mojżeszowego do ¦widnicy. W roku 1815 zakupiła ona ziemię pod nowy cmentarz - na wzgórzu przy skrzyżowaniu obecnych ulic Esperantystów i Bogusza Stęczyńskiego. Dwadzie¶cia cztery lata póĽniej ¦widnicę zamieszkiwało już stu siedemdziesięciu czterech Żydów. Posiadali oni w Rynku w kamienicy nr 8 (w domu "Pod Złotym Chłopkiem") dom modlitwy i własn± wewnętrzn± organizację, któr± w 1853 r. zatwierdzono ustanawiaj±c tym samym gminę żydowsk±. W tym czasie, a dokładnie w 1871 r., liczba ludno¶ci żydowskiej osi±gnęła pułap dwustu pięćdziesięciu siedmiu osób. Dzięki zorganizowanej w 1874 r. loterii fantowej - w której udział brali ludzie różnych wyznań - oraz samoopodatkowaniu się Żydów, udało się uzbierać pieni±dze na now± synagogę. Zlokalizowano j± przy ul. Cesarza Wilhelma (obecnie aleja Niepodległo¶ci), a jej uroczyste otwarcie nast±piło dwudziestego szóstego sierpnia 1877 r. Głównym architektem wybudowanej w stylu neoromańskim synagogi był Edwin Oppler, twórca wrocławskiej Neue Tempel. ¦wi±tynię wyposażono w organy; mogła ona pomie¶cić dwie¶cie pięćdziesi±t osób. Gmina rozwijała się bardzo prężnie. W 1885 r. powiększono obszar cmentarza i postawiono dom przedpogrzebowy. Pięć lat póĽniej liczba członków gminy wyniosła trzysta trzydzie¶ci dziewięć osób. Gmina posiadała własnego rabina, rzeĽnika rytualnego, nauczyciela, działało Izraelickie Stowarzyszenie Kobiet i Bractwo Pogrzebowe. Ludno¶ć żydowska była bardzo aktywna w życiu politycznym, gospodarczym i kulturalnym miasta. W roku 1905 ¦widnicę zamieszkiwało jeszcze stu sze¶ćdziesięciu czterech Żydów.

Niestety lata dwudzieste XX w. przyniosły również na te ziemie hasła antysemickie. Doprowadziły one do antyżydowskich wyst±pień, co poci±gnęło za sob± stopniow± emigrację ludno¶ci żydowskiej ze ¦widnicy. Liczba Żydów spadła do stu trzydziestu w 1925 r., następnie stu czternastu w 1933 r. i czterdziestu dziewięciu w 1937 r. Kulminacja antysemickich wyst±pień nast±piła podczas Nocy Kryształowej z dziewi±tego na dziesi±ty listopada 1938 r. W tym czasie w mie¶cie żyło już tylko czterdziestu siedmiu Żydów. Nie wiadomo obecnie ile osób wyznania mojżeszowego zostało aresztowanych w ¦widnicy tamtej nocy i następnego poranka. Wiadomo natomiast, że podczas akcji została spalona synagoga, zbezczeszczono i zdewastowano cmentarz, a żydowskie sklepy spl±drowano. Pozostało¶ci po ¶wi±tyni rozebrano na przełomie lat 1938 i 1939, a zniszczone nagrobki użyto do brukowania ulic w 1941 i 1942 r.

W dniu wybuchu drugiej wojny ¶wiatowej ¦widnicę wci±ż zamieszkiwało dwadzie¶cia pięć osób wyznania mojżeszowego. W 1940 r. zostali oni umieszczeni przez władze okupacyjne w domu ostatniego przewodnicz±cego gminy żydowskiej Ericha Kohna, w kamienicy pod ówczesnym numerem Rynek 27. Na przełomie 1942 i 1943 r. przewieziono ich wszystkich do obozu przej¶ciowego we Wrocławiu, a stamt±d do którego¶ z obozów zagłady. W ¦widnicy wojnę przeżył tylko jeden Żyd - lekarz Ernst Meyer. Jego żon± była córka pastora, a on sam przeszedł na religię ewangelick±. Ze ¦widnicy wyjechał dopiero w lutym 1945 r., maj±c wówczas osiemdziesi±t dwa lata. Zmarł rok póĽniej w Berlinie.