Społeczno¶ć żydowska w Pszczynie do drugiej dekady XIX wieku nie posiadała własnej nekropolii. Do tego czasu Żydzi z Pszczyny i okolic grzebani byli na cmentarzu żydowskim w Mikołowie, za co rodziny zmarłego musiały obficie płacić proboszczowi mikołowskiej parafii ¶w. Wojciecha. W 1720 r. zjazd dekanalny w Pszczynie wydał rozporz±dzenie, które zobowi±zywało proboszcza mikołowskiego do porozumiewania się w kwestii pochówku Żydów, z proboszczem parafii, na terenie której zmarły Żyd mieszkał. W 1814 r. w Gliwicach odbyło się zgromadzenie gmin żydowskich Górnego ¦l±ska. W obradach przewodniczył członek Rady Miejskiej w Pszczynie, Abraham Muhr. Uchwalono wówczas memoriał o zjednoczeniu gmin żydowskich w działalno¶ci religijnej i udzielaniu sobie wzajemnej pomocy . Zgromadzenie to było przełomowe dla gmin żydowskich, które zmobilizowały się do zakupu działek pod własne cmentarze. Dnia 2 sierpnia 1814 r. trzej pszczyńscy Żydzi zakupili za 240 talarów reńskich duż± działkę o powierzchni 1500 metrów kwadratowych przy ul. Strzeleckiej (wówczas jeszcze poza granicami miasta), któr± przeznaczono pod przyszły cmentarz wyznania żydowskiego. Pierwsz± pochowan± osob± była Jettel, córka rabina Hirschela Guttmanna, zmarła 10 wrze¶nia 1814 r.

W 1830 r. powołano do życia bractwo pogrzebowe Chewra Kadisza, na czele którego stanęli Wolf Armuth oraz Samuel Bändel. Dbało ono o należyt± oprawę ceremonii pogrzebowych, dokonywało rytualnego obmycia ciała i przygotowania go do pochówku. W 1888 r. od strony ulicy zbudowano ceglane ogrodzenie z dwoma stylizowanymi, kutymi furtkami oraz neogotycki dom przedpogrzebowy, według projektu pszczyńskiego architekta i budowniczego Ernsta Betza. Jest to budynek murowany z cegły, na planie prostok±ta usytuowany dłuższym bokiem na osi wschód-zachód, jednokondygnacyjny i przykryty czterospadowym dachem zwieńczonym u szczytu iglic±. Jest symetryczny, posiada zamknięte pełnym łukiem drzwi umieszczona na przestrzał na osi budynku. Ponad bram± wjazdow± znajduje się otynkowana płycina z hebrajskim napisem: "Ponieważ koniec jest dla męża pokoju". Po jego bokach znajduj± się dwie Gwiazdy Dawida. Do domu przedpogrzebowego prowadzi 35-metrowa aleja, po której obu stronach rosn± jesiony wyniosłe.

Cmentarz był użytkowany do 1938 r. Ostatnia pochowana osoba to Heinrich Koenigsfeld, zm. 12 sierpnia 1938 r. - jego nagrobek został skradziony pod koniec lat 80. XX wieku. Podczas II wojny ¶wiatowej cmentarz był nienaruszony i odgrodzony drewnianym parkanem od ulicy. Po zakończeniu wojny nie dokonywano na nim pochówków, mimo iż w Pszczynie mieszkała ponad 200-osobowa grupa Żydów. Na podstawie zarz±dzenia p.o. ministra gospodarki komunalnej Stanisława Sroki z dnia 24 stycznia 1959 r. cmentarz został oficjalnie zamknięty do celów pochówkowych. W 1972 władze miejskie wydały rozporz±dzenie stanowi±ce, że: " Teren nieczynnego cmentarza żydowskiego zostanie przeznaczony (po upływie 40 lat od ostatniego pochowania zwłok) na zieleniec wewn±trz osiedla domków jednorodzinnych" . Plany te nie zostały jednak zrealizowane. Obecny stan cmentarza jest wynikiem braku należytej opieki w okresie powojennym.

Cmentarz żydowski w Pszczynie zajmuje powierzchnię 0,6 hektara i jest podzielony na pięć kwater grzebalnych. Zachowało się na nim ponad 400 nagrobków (ok. 90% wobec stanu przedwojennego). Znajduj±ce się na nich inskrypcje hebrajskie i niemieckie stanow± cenne Ľródło do poznania czę¶ci historii Żydów ziemi pszczyńskiej. Język hebrajski jest językiem ¶więtym; jako język inskrypcji przyj±ł się w IX wieku i od tego czasu przez ponad tysi±c lat był jedynym używanym do zapisywania żydowskich inskrypcji. Do lat trzydziestych XIX językiem inskrypcji nagrobnych na cmentarzu żydowskim w Pszczynie był wył±cznie hebrajski. Pierwsza inskrypcja w języku niemieckim pojawiła się na nagrobku Rosel Gutmann z domu Steiner, zmarłej 14 listopada 1833 r., jednak dzieliła ona swoje miejsce na nagrobku wraz z inskrypcj± w języku ¶więtym. Od tego czasu możemy zauważyć popularn± tradycję zapisywania inskrypcji w dwóch językach jednocze¶nie: hebrajskim i niemieckim (gdzie pierwszy był językiem tradycji a drugi językiem ojczystym). Jednak wpływ haskali i coraz większa asymilacja pszczyńskich Żydów doprowadziła do ograniczenia hebrajskiej inskrypcji do podstawowych informacji, co było zwi±zane z coraz mniejsz± znajomo¶ci± tego języka w¶ród tej społeczno¶ci. W okresie międzywojennym drastycznie zmniejszono ilo¶ć hebrajskiej inskrypcji lub całkowicie z niej zrezygnowano. Było wiele powodów tej sytuacji: całkowita asymilacja i brak znajomo¶ci języka w¶ród społeczno¶ci (w tym brak obsadzonego stanowiska rabina gminy żydowskiej, który często pomagał w tworzeniu inskrypcji lub j± poprawiał i zatwierdzał) oraz wzrastaj±ce koszty wykucia liter. Pierwszy nagrobek na którym nie wykuto inskrypcji hebrajskiej, należy do Helene Friedländer z domu Milkuschütz, zmarłej w 1872 r.