Początki osadnictwa żydowskiego w Koronowie przypadają zapewne na koniec XVIII wieku, a rozkwit miejscowej społeczności żydowskiej przypadł na kolejne stulecie. Zbudowano wówczas synagogę i zorganizowano żydowską gminę wyznaniową, a liczebność wyznawców judaizmu osiągnęła najwyższy poziom. O ile w 1804 roku w mieście żyło zaledwie czternastu Żydów, to w 1861 roku ich liczba wynosiła 479 osób.
Na przełomie XIX i XX w. liczebność Żydów w mieście stopniowo spadała. Wielu z nich opuściło swe rodzinne strony i wyemigrowało, między innymi do Stanów. W spisie powszechnym z 1921 roku już tylko pięćdziesięciu sześciu koronowian zadeklarowało pochodzenie żydowskie. W 1932 roku rozwiązano oficjalnie gminę żydowską w Koronowie, a mieszkający tu ostatni trzej Żydzi zostali podporządkowani kahałowi w Bydgoszczy. W październiku 1938 roku budynek koronowskiej synagogi sprzedano Towarzystwu "Sokół". W dniu 18 grudnia 1939 roku naziści deportowali jedynego już wówczas Żyda z Koronowa. Tak zakończyła się historia tego sztetl.
Dziś materialnym śladem po koronowskich Żydach jest niewielki cmentarz, założony w 1817 roku i zlokalizowany na niewielkim wzniesieniu nad pradoliną Brdy, przy obecnej ul. Kolejowej. Cmentarz powstał na planie kwadratu. Do dziś na powierzchni ok. 0,36 ha przetrwało kilkadziesiąt nagrobków i resztki starego, ceglanego muru z bramą z 1935 roku. Widoczne są też betonowe podstawy zniszczonych grobowców. Większość macew to typowe dla przełomu XIX i XX wieku stele, z inskrypcjami w językach hebrajskim i niemieckim. W zwieńczeniach płyt można odnaleźć nie tylko tradycyjne dla żydowskiej sztuki nagrobnej płaskorzeźby błogosławiących rąk czy dłoni z dzbanem, ale też reliefy świadczące o asymilacji i przenikaniu kultur, takie jak obcy judaizmowi symbol opatrzności bożej. Teren cmentarza porastają krzewy lilaka oraz lipy.