Miejsce wiecznego spoczynku kłodzkich Żydów jest usytuowane przy dzisiejszej ulicy Bohaterów Getta 18, w pobliżu Szkoły Podstawowej nr 6 i Komendy Powiatowej Policji w Kłodzku. Pierwotnie wej¶cie na nekropolię znajdowało się od wschodniej strony przy nieistniej±cym dzi¶ budynku domu przedpogrzebowego, w którym mieszkał grabarz i nadzorca obiektu. Obecnie nie jest ono dostępne, zachował się po nim jedynie ¶lad na murze w postaci miejsca po bramie wjazdowej i furtce. S± one widoczne jeszcze na zdjęciach z roku 1988, doł±czonych do inwentaryzacji cmentarza sporz±dzonej przez K. My¶lińskiego. Dostęp do obiektu jest możliwy od jego południowej ¶ciany, od strony szkoły.

Cmentarz składa się z dwóch czę¶ci - starszej, niemieckiej - z nagrobkami pochodz±cymi z XIX i XX wieku (położonej w dolnej, wschodniej czę¶ci) oraz poł±czonej z ni± schodami czę¶ci powojennej polskiej (znajduj±cej się przy zachodniej ¶cianie usytuowanej po powiększeniu obiektu nieco wyżej niż czę¶ć pierwotna). Lica nagrobków zgodnie z tradycj± żydowsk± skierowane s± na wschód (w stronę Jerozolimy), epitafia po tej stronie w języku hebrajskim, niemieckim, dwujęzyczne - niemieckie i hebrajskie (po tej samej stronie lub po jednej stronie niemieckie, po drugiej hebrajskie).

Obiekt jest przedzielony główn± alejk± prowadz±c± ze wschodu od muru na zachód do schodów na czę¶ć polsk±. Pochówki rozpoczęto po północnej stronie alejki, w czę¶ci niemieckiej, w kwaterze północno-zachodniej, skrajnej przed powiększeniem cmentarza, naprzeciw oryginalnego nań wej¶cia, po czym kierowano się rzędami w stronę wschodni± w układzie z północy na południe. Na cmentarzu zachowało się przynajmniej 215 nagrobków, w tym w czę¶ci polskiej 29, natomiast samych komór grobowych zlokalizowano około 375.

Najstarsza czę¶ć niemiecka z zachowanymi nagrobkami z połowy XIX wieku (najstarsza odczytana data ¶mierci - 1845 rok) i póĽniejszymi (także z lat 30. XX wieku), składa się z kilku typów macew, różni±cych się pod względem materiału, stylu architektury cmentarnej i stanu zachowania. W jej skład wchodz± stoj±ce lub półleż±ce na podstawach nagrobki w postaci typowej macewy z piaskowca, głównie prostok±tne płyty o zakończeniu półokr±głym o wysoko¶ci do 2 m., ale też leż±ce, prostok±tne. Piaskowiec znajduje się w stanie zachowania ogólnie złym, mocno zerodowany przez działanie czynników atmosferycznych, st±d inskrypcje s± całkowicie lub czę¶ciowo nieczytelne. Większo¶ć płyt jest uszkodzona również mechanicznie - połamana, czę¶ć została sklejona. Wymagaj± dalszego zabezpieczenia ¶rodkami chemicznymi. Na czę¶ci występuje symbolika nagrobna w postaci dłoni w ge¶cie kapłańskim, dzbanów, przedstawień połamanych drzew.

Można tu zaobserwować również nagrobki w postaci sarkofagów marmurowych (rodzina Brieger, Samuel Caro) i piaskowcowych. Stan ich zachowania jest dużo lepszy niż stoj±cych płyt. Poziome płyty pomników nagrobnych s± w większo¶ci dobrze czytelne i nie posiadaj± większych uszkodzeń mechanicznych. Boki ozdobiono ornamentami głównie ro¶linnymi. Sarkofagi były rozmontowane, czę¶ć płyt inskrypcyjnych połamana - zostały w miarę możliwo¶ci zrekonstruowane. Kolejny typ to lekko pochylone, oparte na podporach lub stoj±ce pionowo na podstawach głównie piaskowcowych płyty nagrobne prostok±tne, często zakończone łukami różnego rodzaju, wykonane z marmuru. Większo¶ć z nich była rozbita na wiele kawałków (od 6 do ponad 20) - zostały wyczyszczone i w miarę możliwo¶ci zrekonstruowane przy pomocy kleju epoksydowego. Czę¶ć macew pozostaje nadal niekompletna, ponieważ nie znaleziono wszystkich elementów. Kamień zachował się w stanie do¶ć dobrym, epitafia niezatarte, czytelne. W tej czę¶ci znajduj± się także typowe dla starszej XX-wiecznej czę¶ci pomniki w formie obelisku ustawionego na cokole, wykonane głównie z kamienia szlachetnego - marmuru, granitu i sjenitu, sięgaj±ce do 2,5 m. Nieopodal północno - wschodniego narożnika cmentarza umiejscowiona została zbiorowa mogiła Żydów zamordowanych pod koniec wojny w Kłodzku. Do dzi¶ zachował się kamień nagrobny w formie tablicy granitowej osadzonej w piaskowcu, ufundowany przez powojennych Żydów kłodzkich zrzeszonych w Kongregacji Wyznania Mojżeszowego. Płyta została zrekonstruowana z 2 kawałków, niekompletna w czę¶ci ¶rodkowej. W pobliżu znajduj± się dwie powojenne mogiły polskich Żydów z zachowanymi kompletnymi nagrobkami wykonanymi tak± sam± technik±, jak przy wspomnianej mogile. Ponadto w tej czę¶ci przy alejce przy wschodniej ¶cianie kirkutu umiejscowiony jest grobowiec rodziny Zimmermann złożony z boków z czerwonego piaskowca oraz przypominaj±cej trójk±t granitowej płyty nagrobnej, niestety mimo rekonstrukcji niekompletnej. Nieopodal znajduje się jedna z największych stoj±cych płyt granitowych (o wysoko¶ci około 2 m) rodziny Dzialoszynski oraz kolumna na podstawie z cokołem o ł±cznej wysoko¶ci około 4 m. Zachowało się również kilka nagrobków dziecięcych w postaci owalnych płyt lub małych obelisków o wysoko¶ci około 60 cm. Stan zachowania nagrobków na starszej czę¶ci niemieckiej, tj. zlokalizowanych na północ od głównej alejki, można szacować na około 49%. Na reszcie obszaru zachowały się czytelne komory grzebalne, czasami z podstawami macew, wykonanymi głównie z piaskowca. Przed rozpoczęciem programu renowacji obiektu kwatera była zdewastowana w około 90%. Na tym obszarze znajduj± się także dwa inne - oprócz wymienionych - pochówki powojenne, zlokalizowane przy schodach prowadz±cych na polsk± kwaterę. Czę¶ć grobów jest zniekształcona przez wyrosłe na nich drzewa.

Druga czę¶ć cmentarza, położona po południowej stronie alejki głównej, pochodz±ca z okresu od końca XIX do końca lat trzydziestych XX wieku, prezentuje się nieco odmiennie. Przy wej¶ciu widoczna jest duża liczba zachowanych oryginalnych macew (ich stan zachowania ocenić można na około 62%). Dominuj± tu wytworzone z kamienia szlachetnego, często polerowanego kamienie nagrobne w formie już nie tradycyjnych płyt prostok±tnych o łukowym zakończeniu, ale nawi±zuj±ce bardziej stylem architektury cmentarnej do niemieckich wzorców, obeliski ustawione s± na podstawach z piaskowca, niemalże identyczne z macewami z cmentarza żydowskiego w Berlinie. Ich wysoko¶ć wraz z podstaw± przekracza często 2 m. Oprócz tego zaobserwować tu można nawi±zuj±ce do wzorców neoklasycystycznych pomniki w formie kolumn umieszczonych na cokołach, o wysoko¶ci przekraczaj±cej 2 m. Złamane kolumny maj± symbolizować przerwanie życia. Stan zachowania powyższych form nagrobnych należy ocenić na bardzo dobry i dobry, czę¶ć ma niewielkie ubytki, epitafia s± dobrze czytelne.

Cmentarz nie był użytkowany od połowy lat siedemdziesi±tych XX wieku, ale już w 1971 roku rozważano jego likwidację. W pi¶mie Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Kłodzku do Kongregacji Wyznania Mojżeszowego we Wrocławiu można przeczytać: "(.) maj±c na uwadze stan estetyczny miasta i dobro spraw cmentarnych wnioskuje o zamknięcie i likwidację obecnego cmentarza /brak możliwo¶ci dalszego jego utrzymania i poszerzenia/ oraz przeniesienie go i utworzenie odrębnej kwatery z przeznaczeniem na cmentarz żydowski w kompleksie rozbudowywanego i zagospodarowywanego cmentarza komunalnego z zachowaniem wszelkich wymogów wyznania Mojżeszowego i życzeń zainteresowanych". Warto jednak doprecyzować, że u podstaw decyzji o zamknięciu i likwidacji cmentarza leżały przede wszystkim plany wybudowania na jego terenie budynku filii Politechniki Wrocławskiej. Jednakże w zwi±zku z faktem, że zgodnie z ówcze¶nie obowi±zuj±c± ustaw± o cmentarzach i chowaniu zmarłych - nekropolia mogła zostać zlikwidowana jedynie wówczas, gdy od ostatniego pochówku upłynęło 30 lat, czyli zgodnie z prawem dopiero w 2004 r. Ponowne pismo w tej sprawie władze Kłodzka skierowały do Zwi±zku Religijnego Wyznania Mojżeszowego w PRL 6 kwietnia 1972 roku, w odpowiedzi na nie adresat wyraził kategoryczny sprzeciw wobec planu likwidacji i przeniesienia cmentarza z powodów religijnych. Mimo to Kierownik Wydziału Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej w Kłodzku w pi¶mie z dnia 19 listopada 1973 roku do Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej we Wrocławiu ponownie prosił o podjęcie decyzji w powyższej sprawie w jak najkrótszym terminie.

Na podstawie zachowanych dokumentów archiwalnych trudno jednoznacznie stwierdzić, co wpłynęło na zmianę decyzji lokalnych władz administracyjnych i zachowanie cmentarza. Jednakże według przekazów żydowskich mieszkańców Kłodzka, delegacja działaj±cego wówczas kłodzkiego oddziału Towarzystwa Społeczno - Kulturalnego Żydów w Polsce z jego ówczesnym przewodnicz±cym - Izraelem Tuchendlerem kilkakrotnie interweniowała u czynników decyzyjnych. W 1974 r. cmentarz został oficjalnie zamknięty dla celów grzebalnych. Kilka lat póĽniej w jego bezpo¶rednim s±siedztwie wybudowano kilkupiętrowy budynek dla potrzeb politechniki. Z tego okresu pochodzi czę¶ć muru cmentarnego oddzielaj±ca nekropolię od budynku. W trakcie prac budowlanych zajęto kilkumetrowy pas cmentarza, ponadto w tym samym okresie wyburzono będ±cy w całkiem dobrym stanie technicznym dom przedpogrzebowy zbudowany z czerwonej cegły.

Od połowy lat siedemdziesi±tych nieliczni pozostali w Kłodzku Żydzi grzebali swych zmarłych na cmentarzach żydowskich w Wałbrzychu i we Wrocławiu, inni na cmentarzach komunalnych. Rodziny kilkorga zmarłych podjęły decyzję o ekshumacjach - m.in. na cmentarz żydowski w Berlinie i na cmentarz komunalny w Kłodzku. Obiekt popadał w zapomnienie, ulegaj±c z biegiem czasu postępuj±cej dewastacji. Zdemolowano czę¶ć niemieck±, wiele macew ukradziono. Kwaterę polsk± okoliczni mieszkańcy zasypali ¶mieciami. Teren zarósł całkowicie samosiejkami i dzikim drzewostanem staj±c się miejscem spotkań marginesu społecznego. Lata 80. i 90. to czarna karta w historii cmentarza. Brak zainteresowania ze strony lokalnych władz i społeczne zapomnienie wskazywało na to, że nie odzyska nigdy swego wła¶ciwego miejsca w historii miasta. W 2000 r. cmentarz żydowski w Kłodzku przeszedł na własno¶ć Gminy Wyznaniowej Żydowskiej we Wrocławiu, (jako prawnej spadkobierczyni wcze¶niejszego użytkownika Kongregacji Wyznania Mojżeszowego). Jednakże nie zmieniło to stanu obiektu. Dopiero rok 2005 i działania ówczesnego przewodnicz±cego zarz±du wrocławskiej Gminy Wyznaniowej Żydowskiej - Ignacego Einhorna przyniosły poprawę sytuacji. Z jego inicjatywy grupa zwi±zanych z Kłodzkiem ludzi dobrej woli zaplanowała renowację cmentarza. W działania zaangażowała się warszawska Fundacja Ochrony Dziedzictwa Żydowskiego, Antyschematy oraz Antoni Gałuza - dyrektor s±siaduj±cej z cmentarzem Szkoły Podstawowej nr 6. Cało¶ć przedsięwzięcia nadzorowała wałbrzyska Delegatura Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków we Wrocławiu.

W lipcu 2005 roku pod kierunkiem Jerzego Fornalika - nauczyciela O¶rodka Szkolno-Wychowawczego w Borzęciczkach - przez tydzień pracowała tu młodzież z gimnazjów i szkół ¶rednich z Sulejówka, Warszawy, KoĽmina i Borzęciczek z programu Antyschematy. Grupa ta dała pocz±tek działaniom ratuj±cym cmentarz żydowski, wkładaj±c ogrom pracy w oczyszczenie jego terenu z zarastaj±cej go ro¶linno¶ci. We wrze¶niu 2005 roku po nawi±zaniu współpracy z Fundacj± Krzyżowa dla Porozumienia Europejskiego kirkut zaczęli odnawiać jej wolontariusze z międzynarodowego projektu "Wolontariusze w służbie zabytkom". Prace rozpoczęli od wspomnianego wcze¶niej wywiezienia 80 ton ¶mieci z polskiej czę¶ci cmentarza. Następnie przyst±pili do badań i sporz±dzenia dokumentacji konserwatorskiej obiektu. Przed nadej¶ciem zimy zaprojektowano i zakupiono specjalny dĽwig do podnoszenia macew, dzięki czemu podniesiono pierwsze nagrobki, których waga dochodziła czasami do 500 kg. Wywieziono też porozbijane płyty inskrypcyjne - około 30 sztuk, by w budynku szkolnym zim± dokonać ich wyczyszczenia i reintegracji przy pomocy specjalistycznych klejów kamieniarskich. Pocz±tek roku 2006 to intensywne prace dokumentacyjne zwi±zane z przygotowywaniem wniosku o wpis obiektu do rejestru zabytków. Szereg zwi±zanych z tym formalno¶ci zostało dopełnionych i kłodzki kirkut został wpisany do rejestru zabytków decyzj± Dolno¶l±skiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków we Wrocławiu, w której czytamy: "Kirkut jest cennym obiektem o znaczeniu dla historii i kultury Kłodzka. To jeden z ostatnich ¶ladów żydowskich cmentarzy w Kotlinie Kłodzkiej, ¶wiadcz±cy o wielowiekowej obecno¶ci Żydów na terenie ¦l±ska. Jako dzieło stanowi±ce ¶wiadectwo minionej epoki, którego zachowanie leży w interesie społecznym ze względu na posiadane warto¶ci historyczne, artystyczne i naukowe podlega opiece i ochronie".