Pierwsze wzmianki o obecno¶ci wyznawców judaizmu w Głubczycach (w języku niemieckim: Leobschuetz, w języku czeskim: Hlubčice) pochodz± z 1360 roku. W pierwszej połowie XVI wieku w wyniku rozpętanej antysemickiej nagonki, Żydzi zostali zmuszeni do opuszczenia miasta. Ponowny rozwój osadnictwa żydowskiego w mie¶cie nast±pił dopiero na pocz±tku XIX wieku, kiedy to król Fryderyk Wilhelm III wydał edykt, dopuszczaj±cy Żydów do obywatelstwa miejskiego i zrównuj±cy ich w prawach z pozostałymi mieszkańcami. W 1818 roku w Głubczycach mieszkało 62 Żydów, a do 1862 roku liczebno¶ć tej grupy wzrosła do 301 osób. W 1865 roku wzniesiono synagogę. Koniec XIX wieku oraz pocz±tek kolejnego stulecia przyniosły jednak spadek liczby Żydów w Głubczycach. W 1933 roku w miejscowo¶ci mieszkało już tylko sto jedena¶cie osób pochodzenia żydowskiego. Podczas Nocy Kryształowej w dniach 9-10 listopada 1938 roku nazistowskie bojówki podpaliły synagogę i dopu¶ciły się licznych aktów rozboju na głubczyckich Żydach. Ostatni Żydzi z Głubczyc zostali wysiedleni przez hitlerowców w 1942 roku i deportowani na tereny Generalnego Gubernatorstwa oraz do getta w Theresienstadt.

Gmina żydowska w Głubczycach posiadała dwa cmentarze. Najstarszy z nich założono w 1814 roku, w ¶lad za rozporz±dzeniem króla, nakazuj±cym skupiskom żydowskim organizowanie własnych miejsc pochówku w pobliżu miejscowo¶ci zamieszkania. Przez wiele lat wyznawcy judaizmu zmuszeni byli do transportowania zwłok do najbliższego istniej±cego cmentarza żydowskiego. Powodowało to istotne zagrożenie epidemiczne. Nowy przepis miał za zadanie zmienić istniej±cy stan rzeczy. Pierwszy cmentarz żydowski w Głubczycach powstał przy obecnym Placu Sportowym.. W wyniku zniszczeń dzi¶ w tym miejscu nie ma już nagrobków, teren nekropolii został zabudowany.