Wzrost liczby bialskich Żydów wymusił na tamtejszej gminie mozaistycznej podjęcie planu budowy nowego domu modlitwy. Strawienie przez wielki pożar drewnianej synagogi w dniu 22 kwietnia 1769 r. tylko przyspieszyło realizację tego projektu. Nowa murowana synagoga została otwarta w 1774 r. Wybudowano j± w stylu barokowym, miała ¶ciany w kolorze niebieskim ze złotymi motywami, a w swych wnętrzach mie¶ciła specjaln± komnatę, w której przez wiele lat zgromadzono wielki skarb - naczynia kultowe z metali szlachetnych i nieszlachetnych. W ¶wi±tyni było dwie¶cie pięćdziesi±t do trzysta miejsc siedz±cych na parterze oraz sto na balkonie.

Od 1812 r. liczba Żydów w Białej systematycznie malała - w połowie XIX wieku spadła do pięciuset osób, w 1910 r. dwadzie¶cia, a w 1926 r. - dziewięć. Mimo tego Biała zawsze była postrzegana jako punkt oparcia Żydów na Górnym ¦l±sku. Dlatego Żydzi nazwali to miasto "Makom Cadik", czyli "miasto sprawiedliwych".

Rozkazem rz±dowym z dnia 15 sierpnia 1914 r. gmina żydowska w Białej została rozwi±zana. Wszystkie kosztowno¶ci z synagogi zostały przekazane do Prudnika, a pozostali w Białej Żydzi przeszli pod opiekę prudnickiej gminy.

Nie można jednoznacznie stwierdzić, czy w Białej istniał jeden czy też dwa cmentarze żydowskie. Istniej± podejrzenia, iż na pocz±tku XVI w. na północ od murów miejskich - na tzw. Przedmie¶ciu Nyskim - znajdował się pierwszy kirkut. Nie ma jednakże na to dowodów. Zachowany natomiast do dnia dzisiejszego kirkut na wzgórzu zwanym Kopcem (po niemiecku Schwedenschanze), powstał nie póĽniej niż w 1621 r. Z tego też roku pochodzi najstarsza zachowana macewa. Jest to największa i najstarsza nekropolia żydowska w województwie opolskim.

Nekropolia Na Kopcu ma powierzchnię około 0,54 ha i kształt nieregularnego czworoboku o maksymalnej długo¶ci 188 m. Umiejscowiona jest na zachodnim stoku wzgórza, stromo opadaj±cym ku ł±ce nad rzek± Biał±. Teren cmentarza był kilkukrotnie powiększany poprzez dokupowanie kolejnych parcel ziemi. Aż do 1914 r. kirkut był własno¶ci± gminy w Białej. W tymże roku wraz z pozostałymi obiektami bialskiej gminy został przekazany pod opiekę kahału w Prudniku, a 23 lutego 1943 r. pieczę nad nim przejęło Zrzeszenie Żydów w Niemczech.

Z liczby około trzech tysięcy pochówków ocalało niespełna dziewięćset nagrobków. Najstarsza zachowana stela pochodzi z grobu Estery, córki Symchy, zmarłej w roku 5382, tj. 1621/1622. Jest ona wykonana z piaskowca i została odnaleziona przez Jana Woronczaka w korycie rzeki Białej. Inskrypcja na nagrobku głosi: "Tu pochowana skromna i pobożna niewiasta dzielna, pani Estera, córka naszego nauczyciela pana Symchy (sprawiedliwego błogosławionej pamięci), roku 382 (według małego rachunku)."

Ostatni pogrzeb na cmentarzu żydowskim w Białej Prudnickiej miał miejsce w 1938 roku.

Od połowy XVII w. aż do pierwszych lat po drugiej wojnie ¶wiatowej cmentarz był otoczony drewnianym płotem opartym na murowanych słupkach. Do dzi¶ zachowało się kilka słupków. Istniej± ponadto fundamenty domu przedpogrzebowego, trochę gruzu po wybudowanym w 1826 r. domu grabarza oraz mocno zniszczona brama główna.

W 2002 roku cmentarz został uporz±dkowany przez młodzież, działaj±c± w ramach programu "Antyschematy".